| Τι λες; |
| 28.06.08 | |
|
Είμαι καπνιστής τσιγάρων, νόμιμων και μαριχουάνας, όπως και περιστασιακός χρήστης αλκοολούχων παρασκευασμάτων. Αφού οι συνήθειές μου, κακές ή καλές, με καθιστούν δέσμιό τους, κάποτε συνειδητά πολλές φορές και ασυνήδειτα, νιώθω την ανάγκη να τις μελετώ, να τις σέβομαι και να τις φοβούμαι, τουλάχιστον όσο τις απολαμβάνω. Η συνειδητή χρήση ουσιών, με σκοπό την προσωπική απόλαυση εμπεριέχει και ανάλογο κόστος, οικονομικό ή άλλως πως. Κόστος που επωμίζομαι να πληρώσω, σε χρήμα, χρόνια εδώ, κοινωνική απομόνωση, εξευτελισμούς, φυλάκιση, ακόμα και ενοχές. Πως γίνεται ρε φίλε ένα γραμμάριο μαριχουάνας να στοιχίζει όσο τετρακόσια γραμμάρια καπνού ή τέσσερα λίτρα ουίσκι; Η τιμή ενός αγαθού, νόμιμου ή παράνομου, καθορίζεται από το κόστος παραγωγής και εμπορίας του, επιπλέον το κέρδος ανάλογο του ρίσκου, που μπορεί να έχει οικονομική ή άλλη φύση. Οι νόμιμες, εξού και θεσμοθετημένες αγορές του καπνού και του αλκοόλ, απολαμβάνουν μόνο οικονομικής φύσης ρίσκο εμπορίας και παραγωγής, αφού στοιχειωδώς προστατεύονται από τους κανόνες που διέπουν της λειτουργίας τους. Συνέπεια, το ρίσκο που εκτίθεται ο εμπορευόμενος ή ο παραγωγός και που κατ’ επέκταση πληρώνω εγώ, να είναι μόνο οικονομικής φύσης. Στην περίπτωση όμως της μαριχουάνας, το κόστος παραγωγής και εμπορίας αυξάνεται κατακόρυφα αφού όχι μόνο η αγορά δεν είναι θεσμοθετημένη, αλλά διώκεται και από το κράτος. Επομένως, το ρίσκο δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης αλλά παίρνει και άλλες μορφές όπως η φυλάκιση, η κοινωνική απομόνωση και ο εξευτελισμός. Αποτέλεσμα ο καταναλωτής, εγώ, μπορεί και εσύ, να καλείται να πληρώσει πολλαπλάσιο αριθμό του πραγματικού ή φυσιολογικού για να αποκτήσει το προϊόν. Και εγώ πληρώνω τις κοινωνικές αντιλήψεις περί καλού, κακού νόμιμου και παράνομου, πολύ ακριβά. Ακριβότερα από όσο αξίζουν και δυσανάλογα της επικινδυνότητάς τους, προσωπικής είτε κοινωνικής. Πόσο θα είμαι εδώ, να επικοινωνώ, να αυτοσαρκάζομαι, πότε να βασανίζω το μυαλό να βρώ απαντήσεις, πότε να πλέω σε πελάγη ευτυχίας, νόμιμης ή παράνομης, είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Το πέρασμά μου από τον κόσμο είναι εντελώς ασήμαντο για την ύπαρξή του, κοινότυπο, ίσως τυχαίο, κατα πάσα πιθανότητα αμελητέο, όπως το δικό σου. Ζωή είναι η στιγμή και αγαπώ της στιγμές, σέβομαι τις εμπειρίες που τυχαία ή άλλως πως εκθέτω τον εαυτό μου, απολαμβάνω, πονώ, εκπλήσσομαι, δακρύζω, θλίβομαι, γελώ, ερωτεύομαι. Εμπειρικά, διαμορφώνω τα προσωπικά μου κριτήρια και πολλές φορές αποφασίζω να βαίνω προς τον σωματικό μου θάνατο, βιώνοντας και τελικά πληρώνοντας τις ηδονές που μου προσφέρει το παρόν, η στιγμή, η ζωή. Ο θάνατος δεν διέπεται από κανόνες, είναι από μόνος του αρχή, ορίζει τη σειρά, τον τρόπο, το πότε. Δεν υπάρχει κώδικας, ούτε ανάλυση , αφού πεθαίνουν οι υγιείς, οι άρρωστοι, οι πλούσιοι, οι όμορφοι, οι αθλητές, οι τεμπέληδες, οι ψηλοί, τα παιδιά, οι γιατροί, οι σοφοί, οι καλλιτέχνες, οι άπιστοι, οι γέροι ακόμα και τα όνειρα και οι μύθοι. Θέλω να ζήσω το παρόν ρε φίλε, το παρελθόν με εξόπλισε με κρίση να επιλέξω το τώρα. Το αύριο είναι αποτέλεσμα στου σήμερα και έχουμε δικαίωμα να επιλέξουμε. Και όταν έρθει η τελευταία στιγμή να με βρεί πλούσιο, όχι σε χρήμα αλλά σε εμπειρίες διαφορετικές, όλων των ειδών και ποιοτήτων, κοινότυπες και αλλόκοτες. Να έχω ζήσει βρε αδελφέ, ανέμελα και αβίαστα, με πλήρη συνείδηση των ευθυνών που προκύπτουν από τις επιλογές μου, απέναντι στους γύρω μου αλλά και τον εαυτό μου. Που ξέρεις, μπορεί να μας βγει σε καλό αν μοιραζόμαστε και εκτιμούμε τις εμπειρίες μας. Οι εν λόγω, προσωπικές, κακές, καθ’ όλα νόμιμες συνήθειες του καπνίσματος και της κατανάλωσης αλκοολούχων παρασκευασμάτων, σε υπερχρήση ή υπερκατανάλωση, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο σωματικό μου θάνατο. Σε αντίθεση, η υπερβολική χρήση μαριχουάνας δεν σκότωσε ποτέ κανένα και δεν το λέω εγώ, η αμερικάνικη στατιστική υπηρεσία το υποστηρίζει.
Και το δικαίωμα μου στον θάνατο το πληρώνω
και το απαιτώ, και νόμιμα και παράνομα. achristos Αυτό το ηλεκτρονικό μήνυμα προστατεύεται από spam bots, θα πρέπει να έχετε ενεργοποιημένη τη Javascript για να το δείτε |