Αναγνώσεις: Η θέληση της δυνάμεως * |
15.07.08 | |
>> «(…) Δεν ευχαριστούμεθα από τους όμοιους μας, δηλαδή από τις εικόνες του
εαυτού μας, παρά μόνο όταν είμαστε ευτυχισμένοι από τον εαυτό μας. Η συνέπεια αυτής της αποστροφής, αυτού του μίσους είναι ότι καταστρέφουμε ότι είναι ξένο, ή ό,τι θεωρούμε ως ψυχρό. Αλλά η αποστροφή προς τον εαυτό μας μπορεί να οδηγήσει σε μια γενική συμπόνια προς την ανθρωπότητα και να χρησιμοποιηθεί ίσως για την προοπτική μιας προσεγγίσεως. 1. Έχουμε ανάγκη από τον πλησίον μας για να ξεχαστούμε οι ίδιοι: Κοινωνικότης, χαρακτηριστικό σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων. 2. Υιοθετούμε ότι και ο άλλος έχει επίσης την απέχθεια προς τον εαυτό του, και, αν το διαπιστώσουμε δεν ξυπνάει πια η ζήλια: “Είμαστε όμοιοι”. 3. Κατά τον ίδιο τρόπο υποφέρουμε τον εαυτό μας, παρά την απέχθεια που αισθανόμαστε, συνηθίζουμε να υποφέρουμε επίσης “τους όμοιους μας”. Δεν κακολογούμε ποτέ κανένα. Το μίσος και η απέχθεια ελαττώνονται: Προσέγγισις. Έτσι με το δόγμα του αμαρτήματος και με την παγκόσμια κατακραυγή ο άνθρωπος προσεγγίζει τον εαυτό του. Ακόμη και αυτούς που κατέχουν αποτελεσματικά τη δύναμη, τους εξετάζουμε κάτω από άλλο φως: “Είναι κατά βάθος φτωχοί άνθρωποι”. Στη σύγχρονη εποχή δεν προσδιορίζει τα κοινωνικά χαρακτηριστικά ο προικισμένος με τα δώρα της τέχνης, αλλά ο σκλάβος. Είναι πράγματι από την ίδια φύση του, υποχρεωμένος να τονίσει τους όρους της διαβιώσεως του με ονόματα ψεύτικα, αν θέλει να ζήσει. Φαντάσματα όπως η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η αξιοπρέπεια της εργασίας, είναι τα άθλια προϊόντα της σκλαβιάς που δεν την εξομολογείται στον εαυτό του. Η εποχή μας με την προσπάθεια να ανταπεξέλθει στις συμπτωματικές δυστυχίες, να τις παρέλθει, να υποτάξει εκ των προτέρων τις θλιβερές πιθανότητες, είναι μια εποχή φτωχών. Οι “πλούσιοι” μας –είναι οι φτωχότεροι απ’ όλους. Ο πραγματικός σκοπός κάθε πλούτου είναι τα ξεχάσει όλα (…)».
>> «Στην εποχή μας στην οποία το Κράτος έχει πελώριο στομάχι, υπάρχουν σ’ όλους τους τομείς και σ’ όλες τις ειδικότητες, εκτός από τους κυρίως εργάτες, “αντιπρόσωποι” της εργασίας: Παραδείγματος χάριν, πλησίον των σοφών, των φιλολόγων. Κοντά στις δυστυχούσες λαϊκές τάξεις, άνθρωποι κατάλληλοι για τίποτα, φλύαροι και καυχησιολόγοι, που “αντιπροσωπεύουν” αυτές τις δυστυχίες. Εκτός από τους πολιτικούς εξ επαγγέλματος, που έχουν όλες τους τις ανέσεις, αλλά περιγράφουν αυτές τις δυστυχίες μέσα στο Κοινοβούλιο με ασυγκράτητες φωνασκίες…».
>> «…όσο το δυνατόν ολιγότωτερο Κράτος. Δεν έχω ανάγκη από το κράτος. Χωρίς τον καταναγκασμό της παράδοσης θα δώσω στον εαυτό μου μια μόρφωση καλύτερη, προσαρμοσμένη στο σώμα μου, και να εξοικονομήσω τη δύναμη που σπατάλησα για ν ελευθερωθώ. Αν ήταν δυνατόν να γίνουν πιο αβέβαια τα πράγματα γύρω μας, τόσο το καλύτερο! Εύχομαι να ήταν δυνατόν να ζήσουμε με περισσότερη περίσκεψη, επί ποδός πολέμου. Είναι τα μερκαντιλικά πνεύματα που προσπαθούν να μας κάνουν όσο το δυνατό περισσότερο υποχρεωτικό αυτό το Κράτος, άνετο σαν την καλή πολυθρόνα κοντά στο τζάκι…».
* Αποσπάσματα από το βιβλίο "H θέληση της δυνάμεως" του Φρ. Νίτσε (έκδ. ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΚΔΟΤΑΙ ΑΘΗΝΑΙ 1961, μτφ. Ι. Μπαζίλη, επιμ.: Στ. Μιχαλοπούλου) |