Περί Ιστορίας, Εγκυκλίου και Παιδείας
10.09.08

Η Παιδεία αναμφίβολα, αποτελεί έναν από τους βασικότερους πυλώνες καλλιέργειας συνειδήσεων και στάσεων ενός λαού. Αναπόφευκτα, η εγκύκλιος για τους στόχους της νέας χρονιάς σε συνάρτηση με τις θέσεις για αλλαγή των βιβλίων της ιστορία, θα προκαλούσε αντιδράσεις και εύλογα ερωτηματικά ως προς την πορεία και τους στόχους μας.

Η Παιδεία και η ιστορία είναι ιδιαίτερα λεπτά ζητήματα για την κυπριακή κοινωνία με ευρύτερες προεκτάσεις, δεδομένων και των πραγματικοτήτων που υφίστανται και της νωπής μνήμης των δύο κοινοτήτων. Το κοινό παρελθόν, καθορίζει το κοινό παρόν και προδιαγράφει το ζητούμενο για το κοινό μέλλον των ανθρώπων της Κύπρου. Εδώ είναι ίσως που έγκειται και το μέγα ζήτημα για τη συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων. Σίγουρα είναι επιδιωκόμενες οι όποιες ενέργειες γίνονται με σκοπό να έρθουν κοντά οι δύο κοινότητες και προπάντων οι νέοι άνθρωποι, που αποτελούν και τη συνέχεια αυτού του τόπου.

Η επικοινωνία είναι επιθυμητή και έχει να προσθέσει ουσιαστικά στην προσέγγιση των δύο μερών. Ωστόσο αυτό, αφενός δεν έχει να κάνει με την ουσία του προβλήματος στην Κύπρο και αφετέρου δεν σημαίνει την παραγραφή ιστορικών γεγονότων, με το σκεπτικό να μην καλλιεργείται ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία. Συνεπώς, τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί για το στόχο της νέας σχολικής χρονιάς, όπως εκφράζεται μέσα από την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για «καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας», έχουν να κάνουν περισσότερο με τον τρόπο και τις πτυχές υλοποίησης της. Παράλληλο με αυτό είναι και το ζήτημα της ιστορίας.

Οι νέοι και από τις δύο κοινότητες, έχουν δικαίωμα να μάθουν την ιστορία του τόπου τους, τα λάθη, τις παραλήψεις και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν, απ' όπου κι αν προέρχονταν, έχοντας μία ολοκληρωμένη εικόνα. Ωστόσο, είναι άτοπο να μιλούμε για αλλαγή των βιβλίων της ιστορίας, από τη στιγμή που η σύγχρονη ιστορία της Κύπρου, ουσιαστικά δεν γράφτηκε. Αλλά, πέραν αυτών, τα γεγονότα της ιστορίας δεν μπορούν να μπουν σε μπακαλίστικες θεωρίες συμβιβασμού όρων και λέξεων για ικανοποίηση της μιας ή της άλλης πλευράς, για αποφυγή τυχόν καλλιέργειας μισαλλοδοξίας και εθνικισμού. Η γνώση της ιστορίας, της κουλτούρας και της ταυτότητας της κάθε κοινότητας μέσα από πνεύμα δεκτικότητας και αλληλοσεβασμού, είναι αυτή που πραγματικά θα απελευθερώσει από προσκόμματα του παρελθόντος καθορίζοντας ένα κοινό μέλλον. Κατανοώντας όμως και αντιμετωπίζοντας πρώτιστα τις πραγματικότητες που υφίστανται από κοινού, στη βάση των αρχών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών και της ειρηνικής συνύπαρξης.

Φρίξος Δαλίτης

(Από το Φιλελεύθερο)