ΔΕΝ υπάρχουν, πιστεύω, γραπτοί νόμοι που να προνοούν με απόλυτη ακρίβεια και λεπτομερή ενδελέχεια την αρμόζουσα ποινή για κάθε πράξη.

Για παράδειγμα, δύο περιστατικά χειροδικίας μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνονται όμοια, αλλά να έχουν διαφορετικές αφετηρίες, κίνητρα και ελαφρυντικά. Εξ ου και όταν αχθούν οι υποθέσεις ενώπιον του Δικαστηρίου, το κάθε περιστατικό θα ιδωθεί διαφορετικά, έχοντας όμως κατά νου τις ποινές που έχουν υποβληθεί σε παρόμοια περιστατικά στο παρελθόν. Υπάρχει, δηλαδή, μια δικονομική πυξίδα, μια κατεύθυνση προς την οποία κινείται το δικαστήριο.

Πέραν όμως των γραπτών νόμων, υπάρχουν οι άγραφοι νόμοι και η Λογική. Οι άγραφοι νόμοι συνοψίζονται λίγο-πολύ, στην εξής φράση:«αν η πράξη αντίκειται στο νόμο της φύσης, τότε ο νόμος προϋπάρχει αυτής» (Τ. Χομπς). Στην ίδια όχθη, η λογική οριοθετεί τα πρωταρχικά πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να κριθεί μια πράξη. Ισχύει φυσικά ότι «κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου» και κάθε κατηγορούμενος δικαιούται «δίκαιης δίκης».

Εκείνο όμως που μαρτυρούμε, (αραιά μεν, σε δίκες δημοσίου ενδιαφέροντος δε), είναι ότι η δικαστική εξουσία κρίνει πράξεις, ευρέως γνωστές, με σκεπτικό το οποίο αφορά περισσότερο το περιβόητο "γράμμα του νόμου" και όχι την ουσία τους. Είτε αυτές αφορούν μεγαλεμπόριο ναρκωτικών και προστασία παιδιών, είτε αυτές αφορούν βάρβαρες συμπεριφορές. Αυτά, χωρίς να είμαι νομικός και χωρίς να έχω νομικές γνώσεις.

γ. αγ.