Του Κώστα Βενιζέλου *

ΣΥΜΠΤΩΜΑ πολιτισμικής (και πολιτικής) υπανάπτυξης είναι οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Η επινόηση εχθρών( «της λύσης», «της Κύπρου») είναι αποτέλεσμα της έλλειψης απαντήσεων είτε στις εξελίξεις είτε στην πραγματικότητα, στην οποία ζούμε. Μπορεί η ιστορία και η εμπειρία δεκαετιών να δημιουργούν μια δικαιολογημένη σε κάποιο βαθμό καχυποψία για τα πάντα και τους πάντες, η υπερβολή όμως, ενέχει στοιχεία ( πολιτικής) απελπισίας εκείνων που τις φτιάχνουν και αυτών που είναι οι αποδέκτες. Όλα αυτά σημειώνονται γιατί μετά το κλίμα υψηλών προσδοκιών, ήλθε η αναμενόμενη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Ένα κλίμα που διαμόρφωσαν και δημιούργησαν και συντήρησαν τρίτοι ( κι αυτό αφορά στρατηγικούς σχεδιασμούς και όχι συνωμοσιολογία) για να προσαρμόσουν μια νέα προ πολλού δρομολογημένη διαδικασία. Ένα κλίμα στο οποίο έπαιξαν και κάποιοι στο εσωτερικό, οι οπαδοί της «λύσης νάναι και ότι νάναι». Στην πολιτική, εάν δεν αξιολογεί κανείς τα δεδομένα και τα γεγονότα με ρεαλιστικούς όρους, τότε παρασύρεται σε εξωπραγματικές προσεγγίσεις. Όσοι, για παράδειγμα, επένδυσαν στον παράγοντα Ταλάτ, θεωρώντας πως θα λειτουργήσει αυτόνομα από την Τουρκία, είναι( και αποδείχθηκαν) αιθεροβάμονες.

>> Ο Ταλάτ είναι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Τουρκίας. Εάν δεν τα εξέφραζε θα απομακρυνόταν αμέσως από την Άγκυρα. Όπως έγινε με τον Ντενκτάς, όταν κρίθηκε πως ολοκλήρωσε τον κύκλο του και η συνέχιση της πολιτικής του παρουσίας ζημίωνε την Τουρκία και τους σχεδιασμούς της.

>> Η Τουρκία δεν ευνοεί λύση του Κυπριακού αυτή την περίοδο. Θα ενσκύψει στο θέμα, στα μέσα του 2009 ενόψει ευρωπαϊκής επανεξέτασης της υποψηφιότητάς της και θα προχωρήσει μόνο εάν εκτιμήσει πως μπορεί έτσι να εξασφαλίσει τα στρατηγικά της συμφέροντα.

Η συντήρηση της διαδικασίας, με τα σημερινά δεδομένα και συνεχιζόμενης της ίδιας στάσης από την Τουρκία, το μάξιμουμ που θα αποδώσει, είναι να επιβεβαιώσει κάτι που ισχύει από το 1974 και εντεύθεν: Πώς η πλευρά που δεν θέλει λύση, είναι η τουρκική. Πέραν τούτου, επιδιωκόμενο είναι η λύση κι όχι μόνο η απόδοση ευθυνών. Χρειάζεται, λοιπόν, επιθετική πολιτική, αξιοποίηση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας( για πιέσεις, αν και διανύει η Άγκυρα περίοδο αναβάθμισης), αξιοποίηση της Ε.Ε.( για το περιεχόμενο της λύσης) και συνεχώς να εκτείθεται η άλλη πλευρά ( όπως έγινε την περασμένη Πέμπτη).

Πηγή: Ο Φιλελεύθερος