Τι γονιός είμαι εγώ; |
04.02.08 | |
Αυτά παθαίνεις όταν τις
ηλιόλουστες Κυριακές αντί να πας εκδρομή μένεις στο σπίτι και ξεφυλλίζεις
εφημερίδες διαβάζοντας ακόμα και τις μικρές αγγελίες σαν ναρκομανής που δεν
μπορεί χωρίς τη δόση του. Από κάπου θα σου ρθει η κρίση. Την πρώτη την παθαίνεις όταν μαθαίνεις (διαβάζοντας) πως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος, όταν μιλούσε με τους καθηγητές της κόρης του κρατούσε σημειώσεις (πρακτικά) τις οποίες ανέσυρε αργότερα στο σπίτι και τις συζητούσε με το παιδί του. Εκεί αρχίζουν να σου δημιουργούνται οι πρώτες αμφιβολίες για το τι γονιός είσαι εσύ, μέσα στην προχειρότητα, μέσα στην αδιαφορία. Γυρίζεις σελίδα και μαθαίνεις πως ο υποψήφιος πρόεδρος Ιωάννης Κασουλίδης θύμωσε μόνο δύο φορές στο παιδί του. Και τις δύο όταν άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου χωρίς να κοιτάξει αν έρχεται άλλο αυτοκίνητο δίπλα. Εκεί είσαι σίγουρος πια πως εσύ δεν ήσουνα γεννημένος για γονιός. Από λάθος της φύσης βρέθηκες να ανατρέφεις παιδιά. Τι έχουνε οι άλλοι γονείς για νεύρα; Πλαστικές μεμβράνες; Πως είναι δυνατόν να μεγαλώσεις ένα παιδί, χωρίς να χάσεις ποτέ την ψυχραιμία σου και την υπομονή σου; Έπειτα θυμάσαι την αμηχανία σου στα πρώτα ερωτήματα περί σεξουαλικότητας. Ενώ το ζεύγος Δημήτρη και Έρσης Χριστόφια "επειδή προέρχονται από το προοδευτικό κίνημα της νεολαίας δεν είχαν πρόβλημα να συζητήσουν με τα παιδιά τους τι είναι η γονιμοποίηση και πως γίνονται τα παιδιά". Να λοιπόν τι παθαίνεις αν δεν περάσεις από κάποιο προοδευτικό κίνημα νεολαίας. Νομίζεις πως είσαι προοδευτικός, χωρίς ταμπού, μέχρι να σου προκύψει η ερώτηση "αφού στην Κύπρο δεν υπάρχουν πελαργοί, που με βρήκατε;". Κατά τα άλλα είναι φυσιολογικά άτομα όπως κι εμάς. Μέχρι και ο Τάσσος Παπαδόπουλος κάνει σούβλα, τέχνη που έμαθε και στα παιδιά του, τα αρσενικά φυσικά. Να μην διαταράσσουμε τη φυσιολογική τάξη των πραγμάτων. Οπαδός της ίδιας φιλοσοφίας είναι κι ο Δημήτρης Χριστόφιας, που ναι μεν σαν παιδάκι έπλεκε και έκανε κουπέπια, αργότερα όμως ήθελε τα πουκάμισα του σιδερωμένα από την αδελφή του την Ελένη με κοκκαλάκια μάλιστα στο κολάρο του πουκαμίσου του για να στέκει "και αλοίμονο μας αν χάναμε κανένα", θυμάται η μάνα του. Ο δε Γιαννάκης- Γιαννάκης θα είναι πάντα για την αδελφή του- αν και δεν του φαίνεται, είναι επαναστατικός τύπος. Σε πολύ μικρή ηλικία οργάνωσε πικετοφορία μέσα στο ίδιο του το σπίτι διεκδικώντας ανεμιστήρα. Και τον απέκτησε. Ο Τάσσος κρατούσε πρακτικά, ο Γιαννάκης δεν θυμώνει, ο Δημήτρης δεν έχει ταμπού.
(Φιλελεύθερος) |