Δεν ξέρω αν ο Χριστόφιας κέρδισε τις εκλογές επειδή είχε με το μέρος του το «κόμμα των εκτάκτων», αλλά θυμούμαι ότι στη ζέση του προεκλογικού πολέμου (11 Φεβρ. 2008), η ΗΓΕΣΙΑ των συμβασιούχων του δημόσιου τομέα έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους υποψηφίους: όποιος μας τάξει ότι θα επιλύσει «τα δίκαια αιτήματά μας», θα τον ψηφίσουμε. 

Η θέση τους ήταν κρύσταλλο. Οι άνθρωποι, αφού κουράστηκαν από την κοροϊδία των πολιτικών και τις κλειστές πόρτες, είπαν να ασχοληθούν με το εμπόριο. Σου δίνω την ψήφο, μου δίνεις τη θέση στο δημόσιο. Απλά πράματα. Ούτε ανατολίτικα παζάρια, ούτε τεχνικές επιτροπές, ούτε «πιστή εφαρμογή του νομοθετικού πλαισίου». Μια καθαρή συναλλαγή ήταν (όπως έκαναν και οι Ακαμίτες) στη «γιορτή της Δημοκρατίας». 

Το ερώτημα όμως που και πάλι έπρεπε να τίθεται είναι ποιες είναι οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ του δημόσιου τομέα και πώς αυτές οι ανάγκες μπορούν καλυφθούν με 3.000 μόνιμους υπάλληλους ή με 1.000 ή με 5.000; Και με ποιο κόστος; Όχι, πως θα βολευτούν όσο περισσότεροι γίνεται από τους 3.800 έκτακτους που υπηρετούν σήμερα. Γιατί αν πραγματικά το κράτος χρειάζεται αυτούς τους ανθρώπους, τότε οφείλει να τους προσλάβει με νόμιμες και διαφανείς διαδικασίες και να τους μπάσει στο δημόσιο από την πόρτα και όχι από το παράθυρο. Αν όμως, το κράτος μπορεί ή πρέπει να λειτουργήσει με λιγότερο προσωπικό (γιατί φερ’ ειπείν το κόστος του μισθολογίου είναι δυσβάστακτο), τότε, αυτές οι μεσοβεζικές λύσεις υποθηκεύουν νέα προβλήματα που θα τα βρούμε αύριο μπροστά μας. 

>> «Συμβασιούχοι δεύτερης γενιάς» 

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ με τους έκτακτους που θα προσλαμβάνονται στο μεσοδιάστημα μέχρι την ψήφιση του νόμου ή που δεν θα συμπληρώσουν το 30μηνο; Θα αγωνιούν από σήμερα ίσαμε τις… βουλευτικές εκλογές του 2011. Όσον αφορά, τους «συμβασιούχους δεύτερης γενιάς», εκείνους δηλαδή που θα προσληφθούν από του χρόνου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γίνει σε ένα-δύο χρόνια. Και οι έκτακτοι που σήμερα μονιμοποιούνται, πάλι για εργασία ορισμένου χρόνου προσλήφθηκαν… Κάποτε.