Η μεγάλη ευκαιρία του ΔΗΚΟ
13.06.09

ΤΗΝ ώρα που στα μεγάλα κοινοβουλευτικά κόμματα πανηγυρίζουν για τις δεκάδες χιλιάδες ψήφους που… έχασαν, στο Δημοκρατικό Κόμμα έχουν μια σπάνια ευκαιρία ενδοσκόπησης. Ο πάτος του 12,28% (και κυρίως οι 40 χιλιάδες ψηφοφόροι που δεν ξανασταύρωσαν το δηκοϊκό ψηφοδέλτιο σε σύγκριση με τις βουλευτικές) είναι, απ’ την ανάποδη, μια μεγάλη (μοναδική σε συνθήκες κρίσης επενδυτική) ευκαιρία.   

Τώρα, δεν είναι ώρα για να εξεταστεί αποχώρηση από την κυβέρνηση Χριστόφια και να ληφθούν αποφάσεις εν θερμώ και εν μέσω πανικού για το αποτέλεσμα. Εφόσον δεν το έπραξαν προ των εκλογών και όταν η αντιπαράθεση κτύπησε «κόκκινο», τώρα προέχει η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα και η… θεραπεία.

 

Ωστόσο, είναι ηλίου φαεινότερο ότι εν γένει η συγκατοίκηση στην κυβέρνηση Χριστόφια και ειδικότερα οι ενδοκοινοτικές συνομιλίες με τον τρόπο που διεξάγονται, δεν βρίσκουν σύμφωνους ένα μεγάλο κομμάτι του δηκοϊκού κόσμου. Και το κόμμα ώρες-ώρες μοιάζει να ασκεί το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πλάι στον Αβέρωφ.

 

Εάν δεχθούμε ότι το κυπριακό ήταν ο μείζον λόγος για σύμπραξη με την υποψηφιότητα Χριστόφια προ των εκλογών, τότε το κόμμα  οφείλει να ξεκαθαρίσει τη στάση του και να εξετάσει –με ψυχραιμία- τυχόν αποχώρηση του. Διαφορετικά, θα πρέπει να ζητήσει περισσότερα εχέγγυα για την πορεία των συνομιλιών, τις οποίες ναι μεν θα στηρίξει αλλά όχι (πάλι) εν λευκώ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οφείλει «να ξεκαθαρίσει τι θέλει» και από ποιους θα το ζητήσει. Γιατί μέχρι σήμερα, άλλα λέει ο Κυπριανού, άλλα ο Κάρογιαν και άλλα οι Κολοκασίδης, Αγγελίδης και Κουλίας. Με μια λέξη: αλαλούμ.

 

Πέραν τούτου, προέχει η αποδέσμευση από τα (υπόλοιπα) βαρίδια που έσυραν το κόμμα στο πάτο. Είναι η ώρα της αποτοξίνωσης από το σκληρό ναρκωτικό της εξουσίας. Από τις προσωπικές ατζέντες, τις συμφωνίες «5+5», τη διγλωσσία, τον ακήρυχτο εμφύλιο πόλεμο, την καταβαράθρωση ικανών στελεχών. Είναι η ώρα το κόμμα να παράξει πολιτική και όχι τηλεοπτικές κορώνες.  

 

Για να φτάσει όμως στη βρύση το ΔΗΚΟ, χρειάζεται να αφουγκραστεί τη βάση του. Να κουβεντιάσει με τα μέλη του και με όλους εκείνους που για «χ-ψ-ν» λόγους έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα στην Γρίβα Διγενή. Να επανεξετάσει το επαμφοτερίζον ιδεολογικό του στίγμα, Να λειτουργήσει ως πολυσυλλεκτικός χώρος (πρώτα των στελεχών του και μετά των «δυνάμεων του ενδιάμεσου χώρου»). Να διδαχθεί από την πορεία στο χρόνο του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, που παρά τις φθορές τους, επιδεικνύουν μια ικανότητα μετεξέλιξης και απορρόφησης στελεχών από συγγενικούς χώρους. Στελεχών τα οποία σταδιακά απορροφούνται και ταυτίζονται με τους κομματικούς στόχους.  

  Αν τώρα ο στόχος του ΔΗΚΟ είναι να παραμείνει επ’ άπειρον το «ασανσέρ της εξουσίας» μεταξύ των δύο ενοίκων του ρετιρέ, τότε, η φυσική του κατάληξη θα είναι ο αργός θάνατος.