Η συμφωνία για το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη είναι ασφαλώς πολύ καλά μαντάτα για τους ξεχασμένους (από όλες τις κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας) ακρίτες της Τηλλυρίας. Αυτό είναι ξεκάθαρο και απολύτως επιθυμητό. Μέχρι εδώ,

καλά τα πανηγύρια.  Από 'κει και πέρα όμως, είναι ακατανόητα τα πανηγύρια για τη συμφωνία, εκτός και αν στόχος είναι να δοθούν τεχνητές αναπνοές στις μισοπεθαμένες συνομιλίες για το κυπριακό και να χρησιμοποιηθεί για σκοπούς εντυπώσεων. Να δοθεί δηλαδή η (στρεβλή) εικόνα ότι οι συνομιλίες βαίνουν καλώς, ότι παράγεται η πρώτη ύλη για τη λύση και η Τουρκία (ενόψει και της κοινοτικής της αξιολόγησης) δεν είναι εμπόδιο. Να πανηγυριστεί η διάνοιξη του οδοφράγματος (που είναι στα χαρτιά) ως γεγονός και να αντικριστεί ως ένα "πολλά υποσχόμενο βήμα στην όλη διαδικασία επίλυσης, που σύντομα θα εισέλθει στο αποφασιστικό της στάδιο", όπως δήλωσε ο επικεφαλής της Ευρ. Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Το μελλοντικό άνοιγμα ενός ακόμη σημείου διέλευσης (σε τρεις, πέντε, έξι μήνες, σε ένα χρόνο, ποιος ξέρει πότε;) είναι το "υποσχόμενο βήμα".

Το "βήμα για τη λύση "δεν είναι μια συμφωνία για το περιουσιακό, μια σύγκλιση απόψεων για τους 190.000 εποίκους που καθιστούν μειονότητα τους Τουρκοκύπριους, δεν είναι η άρση του εμπάργκο της Τουρκίας στα κυπριακά πλοία, δεν είναι η απόσυρση (έστω μέρους) του κατοχικού στρατού, δεν είναι οι (διχοτομικές) θέσεις που καταθέτει η "άλλη πλευρά" στο τραπέζι των συνομιλιών.  Το "πολλά υποσχόμενο βήμα για τη λύση" είναι μια συμφωνία η οποία κατοχυρώνει τη βιωσιμότητα του κατοχικού θύλακα στα Κόκκινα, τον οποίο αναλαμβάνει να τροφοδοτεί με ρεύμα το αναγνωρισμένο κράτος. Η πολιτική σημειολογία της συμφωνίας είναι ξεκάθαρη. Αύριο-μεθαύριο θα κληθούμε με τον ίδιο τρόπο να κατοχυρώσουμε και τα "στρατηγικά συμφέροντα" της κατοχικής δύναμης. Όχι τα δικά μας, της ενωμένης Κύπρου, των κατοίκων του τόπου, αλλά του φυσικού και ηθικού υπαίτιου του διαμελισμού. Μια "κυπριακής ιδιοκτησίας" συμφωνία, αόριστη για το πότε θα εφαρμοστεί, πολύ συγκεκριμένη για τα συμφέροντα του κατακτητή. ("Τα Κόκκινα θα συνδεθούν με το πλησιέστερο ηλεκτρικό δίκτυο πριν από τη διάνοιξη του σημείου διέλευσης", ορίζει η συμφωνία που ανακοινώθηκε την Παρασκευή).  

Έχουν βεβαίως κάθε δίκαιο να πανηγυρίζουν οι ξένοι, όταν οι δικοί μας ηγέτες -σχεδόν ομόφωνα- έδειχναν κατενθουσιασμένοι για το "θετικό βήμα προς σωστή κατεύθυνση, προς την κατεύθυνση λύσης στο κυπριακό πρόβλημα''. Όταν εμείς οι ίδιοι δίνουμε (πάση θυσία και με κάθε κόστος) την εικόνα ότι υπάρχει πρόοδος και κινητικότητα στις συνομιλίες, όταν εμφανιζόμαστε έτοιμοι για τα πιο μικρά πράγματα να υποχωρήσουμε μέχρι εσχάτων, τότε ασφαλώς, πάντα θα υπάρχει πρόοδος. Και πάντοτε θα υπάρχουν αυτοί που θα πανηγυρίζουν, όπως πανηγύριζαν τότε που άνοιξε η Λήδρας για την άλλη "ρωγμή στο τείχος". Σκεφθείτε δηλαδή να μας έλεγε ο Ταλάτ ότι είναι έτοιμος να σταματήσει τις πωλήσεις κλεμμένης ελληνοκυπριακής γης στα κατεχόμενα, θα του κάναμε τεμενάδες, δεν θα είχαμε λέξεις για να εκφράσουμε τον ενθουσιασμό μας.  Μέχρι να συμβεί αυτό όμως, θα συρόμαστε σε συνομιλίες για να κορδώνουμε στους ξένους ότι "υπάρχει κινητικότητα". Το λογαριασμό στο τέλος τον πληρώνει ο πελάτης.  

ΥΓ: Η "εποικοδομητική ασάφεια" αναμφίβολα αποτελεί πηγή πολλών δεινών για το κυπριακό. Σε τέτοιου είδους εποικοδομητικές ασάφειες κτίστηκε άλλωστε και το Σύνταγμα της Ζυρίχης και αποδείχθηκε -στην πράξη- πως η λεγόμενη (χωρίς δεσμεύσεις και ευμετάβλητη) "καλή θέληση" δεν αρκεί. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι καθαρές λύσεις και κοινή λογική.