Στο όνομα της αξιοκρατίας

03.07.09

«Ζητείται οργανωμένο μέλος σε κοινοβουλευτικό κόμμα για θέση σε διοικητικό συμβούλιο ημικρατικού οργανισμού. Προϋπηρεσία σε κομματική νεολαία ή/και υποψηφιότητα σε δημοτικές-βουλευτικές εκλογές με το κόμμα θα θεωρηθεί ως επιπρόσθετο προσόν». Τέτοιες μικρές αγγελίες έπρεπε να δημοσιεύουν τα κόμματα, παρά να δίνουν χαρτάκια με τους εκλεκτούς τους για τα νέα συμβούλια των ημικρατικών. Αντί να μπλέκονται, κοτζάμ μεγάλοι άνθρωποι σε ένα αλισβερίσι, όπως εκείνο που κάναμε μικρά παιδιά στα δημοτικά με τις καρτούλες της πανίνι. Σου δίνω τον «Α» για το τάδε ημικρατικό για να μου δώσεις τον «Β» στο δείνα οργανισμό. Και πάει λέγοντας το παραμύθι για τη δημοκρατία και την αξιοκρατία. Μικρά ρουσφέτια είναι αυτά που γίνονται. Ανακατώνοντας τηνήρα με το στάρι, βολεύονται και οι παρατρεχάμενοι των κομμάτων. Το ΠΡΩΤΟ κριτήριο (και-ενίοτε-τομοναδικό) για τους διορισμούς στους οργανισμούς κοινής ωφελείας είναι η ιδεολογική τοποθέτηση και συγγένεια του υποψηφίου στελέχους. Όχι η επιστημοσύνη του, όχι η εμπειρία του στη διοίκηση ή στο σκέλος που αφορά τον ημικρατικό, όχι το ήθος, όχι τα πεπραγμένα του σε άλλες δημόσιες θέσεις και αξιώματα. Πρώταπρώτα πρέπει να είναι «του κόμματος». Μετά, έπονται όλα τα άλλα. Και όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός των διορισμών, θα καθίσουν να υπολογίσουν πόσες θέσεις και πόσες προεδρίες «μας» έδωσαν. Αυτό το θέατρο των θεσμών, αυτόν τον εξευτελισμό (την πολιτική ταπείνωση κομμάτων και ηγητόρων, όπως έγραφε χθες ο… γείτονας στις «Ριπές»), τη ντύνουν με λέξεις και τη βαφτίζουν «αξιοκρατία»! Το πλέον παράλογο όμως είναι ότι καλούν τους διορισμένους από τις κομματικές λίστες να δουλέψουν για την «εμπέδωση πνεύματος αξιοκρατίας». Αυτά έλεγε χθες ο πρόεδρος Χριστόφιας στην τελετή για τα νέα μέλη της ΕΔΥ. Αυτά πάνω-κάτω θα επαναλάβει στις τελετές που θα γίνουν για τους υπόλοιπους οργανισμούς. Μπορεί το νέο Συμβούλιο της ΕΔΥνα αποδειχθεί το καλύτερο που είχε ποτέ ο τόπος, μπορεί να λειτουργήσουν οι άνθρωποι πέραν από κομματικά θέσμια (και δεσμά), πέραν από μικροπολιτικά συμφέροντα και ντιρεκτίβες. Μπορεί, μπορεί, χίλια-δυο μπορεί να (μην) συμβούν… Αυτό που στα σίγουρα ξέρουμε είναι ότι ο ήλιος αύριο το ξημέρωμα και στα χιλιάδες πρωινά ίσαμε τη συντέλεια του κόσμου, δεν θα ανατείλει από δυσμάς. Από την ανατολή θα βγει. Αυτό μάθαμε στα σχολεία, αυτή τη φυσική ροή των πραμάτων ορίζει η λογική μας. Μάθαμε ακόμη ότι έννοιες όπως αξιοκρατία σημαίνει «κατάσταση κατά την οποία επικρατούν οι ικανοί, οι άξιοι, αυτοί που αξίζουν περισσότερο». Δεν σημαίνει «διορισμούς με κομματικές λίστες». Μόνο στα ολιγαρχικά και στα «κλειστά» καθεστώτα, αυτοί οι επιλεκτικοί διορισμοί θα μπορούσαν να συμβαδίσουν με έννοιες όπως αξιοκρατία, ισονομία και ισοπολιτεία.