Ο «άθλος» της διεθνούς κινητικότητας |
14.07.09 | |
«ΛΥΣΗ κυπριακής ιδιοκτησίας» και «επιδιαιτησία» είναι δύο λέξεις που λογικά δεν μπορούν να βρεθούν στην ίδια πρόταση. Ούτε στην ίδια παράγραφο, ούτε και στο ίδιο σχέδιο. Μπορεί φυσικά να κατασκευαστεί μια λύση «made in USA» και να πουληθεί από τους πλασιέ της πολιτικής ως «κυπριακή». Να θεωρηθεί ως αποτέλεσμα των «φωτισμένων μυαλών» (που, όπως μας υπέδειξε την περασμένη εβδομάδα ο αμερικανός βοηθός ΥΦΕΞ Μάθιου Μπράιζα αφθονούν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού). Μπορεί πάλι να είναι μια λύση «made in London» και να πουληθεί με ετικέτα «κυπριακή». (Άλλωστε η Αγγλία, είναι πρόθυμη –εάν της ζητηθεί- «να βοηθήσει με ευχαρίστηση», μας είπε ο Πίτερ Μίλετ με τη συνέντευξη του στην «Αλήθεια»).Ωστόσο, μια τέτοια λύση δεν θα είναι κυπριακή. Ακόμα και αν η «κυπριακή» λύση κατασκευαστεί κομμάτι-κομμάτι σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Άγκυρα και αλλού, πάλι ξενόφερτη θα ‘ναι. Και ασφαλώς οι κατασκευαστές της δεν είναι βλάκες. Τα δικά τους συμφέροντα θα κοιτάξουν πρώτα να διασφαλίσουν και μετά να πουλήσουν το προϊόν τους στην καλύτερη δυνατή τιμή. Άρα για να είναι μια λύση «κυπριακής ιδιοκτησίας» θα πρέπει να είναι αποκλειστικά το αποτέλεσμα των ενδοκοινοτικών συνομιλιών Χριστόφια – Ταλάτ. Τώρα, πως θα υπάρξει μια «κυπριακής ιδιοκτησίας λύση» όταν το… έτερο ήμισυ δήλωνε προχθές ότι από ένα σημείο και πέρα «θα πρέπει να ζητήσουμε τη διεθνή βοήθεια», αυτό, προφανώς, είναι ένα πρόβλημα. Γάμος με το ζόρι δεν γίνεται. «Είναι ένα μακροχρόνιο πρόβλημα», μας εξηγούσε ο κ. Ταλάτ στην «Σημερινή», «και οι δύο πλευρές διατηρούν κάποιες θέσεις, οι οποίες έχουν πλέον εδραιωθεί, και αυτός είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να βρούμε τη λύση μόνοι μας». Μοιραία λοιπόν, αφού «δεν μπορούμε να βρούμε τη λύση μόνοι μας» έπειτα από 40-παρά-κάτι συναντήσεις, από κάπου θα ζητηθεί η βοήθεια. Άλλωστε, δεν πρέπει να χαθεί αυτή η (κατά τον σουηδό ΥΠΕΞ Καρλ Μπιλντ) «τελευταία ευκαιρία» για τα επόμενα 10.000 χρόνια. Είναι και βιολογικά αδύνατο για τους Χριστόφια – Ταλάτ να συνομιλούν μέχρι το… 12.009 μ.Χ. -(εδώ βέβαια είναι αμφίβολο εάν θα συνομιλούν μετά τον Απρίλιο, που είναι προγραμματισμένες οι ψευδοεκλογές). Πρέπει δηλαδή να αξιοποιηθεί αυτή η «τελευταία ευκαιρία» και το γεγονός ότι «αυτή η τουρκική κυβέρνηση φαίνεται να εργάζεται για μια λύση και γνήσια να επιθυμεί μια λύση» (όπως μας είπε ο Μάθιου στις 30 Ιουνίου). Δεν αυταπατώνται λοιπόν οι ξένοι που βλέπουν (όλοι τους συμπτωματικά!) δημοψηφίσματα για λύση του κυπριακού στις αρχές του νέου χρόνου. Όπως δεν αυταπατήθηκαν όταν πανηγύριζαν για το μελλοντικό άνοιγμα του Λιμνίτη ως «πολλά υποσχόμενο βήμα στην όλη διαδικασία επίλυσης». Αυτή είναι η περιβόητη «διεθνής κινητικότητα». Μόνο που έχει δύο όψεις και εμείς τώρα αρχίσαμε να βλέπουμε την άλλη πλευρά. Στραβομάρα μας που δεν την είδαμε νωρίτερα. Και αφέλεια μας να πιστεύουμε σε μυθεύματα περί «κυπριακής λύσης», παραβλέποντας ότι το κυπριακό δεν είναι πρόβλημα δύο κοινοτήτων. |