Οι καταγγελίες Σταύρου και το πείραμα του Παβλόφ |
28.08.09 | |
«Εμάς ως συντεχνία δεν είναι δουλειά μας να ερευνούμε», είπε ο Σταύρος Σταύρου, πρόεδρος των κυβερνητικών γιατρών, μετά τις καταγγελίες που έκανε κατά συναδέλφων του που, «…πάνω από όλα βάζουν τη δική τους ιδιωτική πελατεία και παραμελούν ασθενείς του δημοσίου». Φυσικά, δεν είναι δουλειά των γιατρών να παριστάνουν τον Πίτερ Ουστίνωφ σε ρόλο Ηρακλή Πουαρό ή τον Παπακώστα που ψάχνει τον Κίτα σε διαμέρισμα στον Πρωταρά. Δουλειά των γιατρών είναι να περιθάλπουν ασθενείς, να κάνουν εγχειρήσεις, να συνταγογραφούν την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Όχι δια πάσα νόσο. Αλλά για τη νόσο στην οποία εξειδικεύθηκαν. Για όλα τούτα προσφέρουν υπηρεσίες και λαμβάνουν ένα καλό μεροκάματο βάσει των συμβάσεων που συνομολόγησαν με το κράτος. Βάσει αυτών των συμβάσεων απαγορεύεται οι γιατροί που εργάζονται στο δημόσιο να ασκούν (με το... αζημίωτο) την ιδιωτική ιατρική. Όταν λοιπόν βγαίνει ο πρόεδρος των κυβερνητικών γιατρών και κατακεραυνώνει συναδέλφους του για ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΚΑΙ ΑΝΗΘΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ, αυτή είναι μια διαπίστωση που -σε νορμάλ συνθήκες ενός ευνομούμενου κράτους- θα προκαλούσε ντόρο, σοκ και μετασεισμούς. «Ποιος, πού, πότε;». Και τα λοιπά. Ακούσατε τίποτα;... Όταν πάλι ο κ. Σταύρου καταγγέλλει ότι κυβερνητικοί γιατροί διαπράττουν (όχι απλώς «πλημέλλημα» επειδή διατηρούν ιδιωτικό ιατρείο, αλλά), «κακούργημα κατ’ εξακολούθηση» επειδή λειτουργούν εις βάρος ασθενών που μαρτυρούν στα κρατικά νοσηλευτήρια, θα ανέμενε κανείς ότι θα πήγαινε ένα βήμα παρακάτω. Θα έστελνε όσα στοιχεία διαθέτει -που αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του είναι πάμπολλα- στο αρμόδιο υπουργείο Υγείας. Μάθατε τίποτα;... Τίποτα δεν ακούστηκε και τίποτα δεν μαθεύτηκε. Και είναι εμπεδωμένη η κοινή αντίληψη ότι ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ. Κανένα απόστημα δεν θα αφαιρεθεί, κανένα μαχαίρι δεν θα φτάσει στο κόκκαλο, όπως ζητούσε ο καταγγέλων κ. Σταύρου. Αυτή είναι η βεβαιότητα της ακινησίας. Αυτό είναι το συμπέρασμα που εξάγεται από την παρατήρηση και την εμπειρία. Όλοι βλέπουν τα συμπτώματα της νόσου, αλλά μένουν απέξω από το χειρουργείο. Χωρίς τους γιατρούς όμως, εγχείριση δεν γίνεται.ΥΓ: Δυστυχώς, η ιστορία με τις καταγγελίες και τις έρευνες θυμίζει το πείραμα του Παβλόφ και τη θεωρία των «εξαρτημένων ανακλαστικών». Ο Ρώσος φυσιολόγος χρησιμοποιούσε ένα καμπανάκι για να καλεί τα σκυλιά του για φαγητό. Τα πειραματόζωα γρήγορα συνέδεσαν τον ήχο του κουδουνίσματος με την τροφή. Κάθε φορά που άκουγαν το κουδούνισμα πάθαιναν κρίση σιελόρροιας, είτε επρόκειτο να λάβουν φαγητό είτε όχι. Εμείς τώρα, κάθε φορά που ακούμε το καμπανάκι των καταγγελιών και το ακόνισμα του μαχαιριού που θα φτάσει στο κόκκαλο, δεν παθαίνουμε κρίση σιελόρροιας. αλλά καταλαβαίνουμε ότι τίποτα δεν θα γίνει. Μπορεί ο εγκέφαλος των ανθρώπινων θηλαστικών (κυπριακών μη εξαιρουμένων) να είναι περίπλοκος, αλλά μητέρα της γνώσης είναι η επανάληψη. |