«Άκου ανθρωπάκο» |
15.01.10 | |
ΑΚΟΥ ανθρωπάκο. Άκου το φέρετρο που τρίζει την ώρα που το ανοίγουν οι βάρβαροι. Άκου το κλάμα του ουρανού, τις αστραπές, το φύσημα του αγέρα. Άκου την καταιγίδα που ‘ρχεται.
Άκου τα ουρλιαχτά στις αρένες, τα πανηγύρια στους δρόμους, τις φούσκες που σκάνε. Άκου τις ψευτιές, τις χάντρες των εμπόρων, τις χαρακιές. Άκου τη ζυγαριά που γέρνει. Άκου ανθρωπάκο. Άκου τον μουεζίνη, τα «μαντάτα» απ’ τα ξένα, τους αφέντες τι λένε. Άκου το «κόμμα» σου, άκου το «κράτος», άκου τις λέξεις τις παλιές πως άλλαξαν. Άκου, άκου αυτούς που σ’ εξουσιάζουν, αυτούς που δέχτηκες να σ’ εξουσιάζουν και «εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις ζήτω-ζήτω». Τ’ ακούς; Τ’ ακούς ανθρωπάκο;
Άκου. Άκου τη σιωπή σου.
Άκου το φτυάρι στο χώμα, άκου το πένθους του αλλουνού, άκου τους χτύπους της καρδιάς του, το σπαραγμό την ώρα του αποχαιρετισμού. Άκου, άκου το κελάρυσμα της Κερύνειας, τη φωνή της Σαλαμίνας, τις καμπάνες της Μόρφου. Άκου τις ξερολιθιές, τα κύματα, το σάλεμα του γιασεμιού. Άκου ανθρωπάκο. Άκου τη ψυχή σου. Άκου και Σκέψου: Πως βουλιάξαμε σ’ αυτό το βούρκο;
ΥΓ: Άκου ανθρωπάκο: «Μας ζητούν να δεχτούμε τις πιο δυσμενείς προσαρμογές, μέσα στο πνεύμα του συμβιβασμού. Μας λένε ότι δεν μπορεί να προκύψει λύση, αν δεν γίνουν τέτοιοι οδυνηροί συμβιβασμοί, και ότι πρέπει να βρεθεί η μέση λύση. Όμως, υπάρχουν θέματα αρχών και ανθρώπινων δικαιωμάτων όπου η μέση λύση δεν συνιστά την σωστή απάντηση. Η ολοφάνερη και σωστή αρχή δεν είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης να μοιραστεί την περιουσία του με τον παράνομο εισβολέα ή να διεκδικήσει αποζημιώσεις για την αποστέρηση της περιουσίας του, που, μάλιστα, σε τελευταία ανάλυση, θα τις καταβάλει ο ίδιος…».
Άκου Ανθρωπάκο. Άκου και σκέψου. Πως φτάσαμε σήμερα εδώ; |