ΤΗΣ ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Είναι όντως εκπληκτικό ένας ιδιοκτήτης κέντρου αναψυχής να εκβιάζει ένα 13χρονο να του πάρει πελατεία στο μαγαζί του. Είναι όμως, σχεδόν, εξίσου εκπληκτικό ότι η μητέρα του παιδιού δεν κατάγγειλε το γεγονός στην αστυνομία, αλλά στον υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης απευθείας.

Κι ο ίδιος με τη σειρά του στα ΜΜΕ, εκφράζοντας τον αποτροπιασμό του και επιβεβαιώνοντας ότι «πριν από τρεις μέρες μητέρα επισκέφθηκε το γραφείο μου και κατήγγειλε το γεγονός». Όχι πως δεν είναι σημαντικό το θέμα, αλλά πότε μπορεί ένας πολίτης να κτυπά την πόρτα του υπουργού για να καταγγείλει κάτι; Κι άντε ο πολίτης την κτυπά την πόρτα, γιατί έτσι κι αλλιώς πάντα εκτιμάμε πως τα θέματα που μας αφορούν είναι πολύ σημαντικά, ο υπουργός την ανοίγει όμως; Έχει τόσο χρόνο που μπορεί να βλέπει τον κάθε πολίτη; Κι οι αρμόδιες αρχές, στη συγκεκριμένη περίπτωση η αστυνομία, έπονται; Κι ο πολίτης γιατί απευθύνεται στον υπουργό; Δεν εμπιστεύεται την αστυνομία πως θα τον ακούσει και θα επιληφθεί του θέματος; Ή απλά είναι η τάση όλων μας να θέλουμε να δούμε τον υψηλά ιστάμενο και βάζουμε τον φίλο που έχει ένα ξάδελφο που ξέρει τον λειτουργό τάδε του υπουργείου, να μεσολαβήσει να δούμε τον πολιτικό προϊστάμενο του για να καταγγείλουμε μια υπόθεση; Κι εμείς την έχουμε την τάση και πάντα θα την έχουμε αν βρίσκουμε έδαφος να την καλλιεργούμε, εδώ ψάχνουμε άκρη για να περάσουμε πιο πολλά κιλά στο τελωνείο και δεν θα κτυπήσουμε υπουργικές πόρτες για να καταγγείλουμε κάτι που αφορά το παιδί μας και τα υπόλοιπα παιδιά; Οι πολιτικοί όμως από ποια τάση διακρίνονται; Να είναι κοντά στο λαό; Να καταργούν τα διάφορα τμήματα τους; Να αντικαθιστούν τους υφισταμένους τους; Ο ίδιος καλεί τους γονείς «να συνεργάζονται και να στηρίζουν το έργο της αστυνομίας». Μα οι πολίτες με σας τον ίδιο θέλουν να συνεργάζονται.

από Φιλελεύθερο