Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον έξω κόσμο. Και ήταν σαν μου έκρυψες τον ήλιο μέρα μεσημέρι. Στη στιγμή το δεύτερο κτύπημα.

«Κρίσιμα 3χρονο κοριτσάκι», διαβάζω στο κεντρικό θέμα του ιστοχώρου του «Φιλελεύθερου». Οι εικόνες περνούν ταχύτατα από το μυαλό. Δυστύχημα, σκέφτεσαι. Προτού όμως προλάβει ο νους σου να συλλάβει και να αποδεχθεί το κακό ξημέρωμα, προτού προφτάσεις να ψελλίσεις με τα χείλια σου εκείνο το «πάλι», οι αράδες σε σπρώχνουν βαθύτερα στη σιωπή.

«Τραγωδία στην Αγία Μαρίνα Ξυλιάτου με δύο νεκρούς στην άσφαλτο». Σταμάτησα. Δοκίμασα να διαβάσω το κείμενο, το έβλεπα, μα δεν το διάβαζα.

Μόνο η σκέψη για το παιδί έμοιαζε λογική στη φουρτούνα των σκέψεων.

Και όταν κάποτε οι σκέψεις αρχίζουν να αποκτούν αλληλουχία, να μπαίνουν σε μια τάξη, θέλω να γυρίσω να διαβάσω την είδηση. Και μετά, να κάνεις κλικ στο επόμενο θέμα. Για τον Σταματή, το προεκλογικό και τα άλλα τινά, δεν ξέρω τι.

Για κάποιους ανθρώπους όμως δεν υπάρχει επόμενο θέμα. Η ζωή τους σταμάτησε σε ‘κείνη τη σελίδα.

Χόρχε