Ζω σε έναν τόπο γεμάτο συνειδητή άγνοια.

Ζω σε έναν τόπο όπου η coca cola έγινε το νερό του.

Ζω με ανθρώπους στον μεταεπαναστατικό αστικό-κόσμο.

Ζω με ανθρώπους που η επικοινωνία τους, έγινε απλές ηχομιμητικές λέξεις από τα sms.

Συνεχίζω να ζω ξέροντας πως στο Λίβανο αναπτύσσεται πάλι ειρηνευτική δύναμη.

Οι οβίδες κοιμούνται στο χώμα αφού προσπάθησαν να σχεδιάσουν νέο χάρτη στη Μέση ανατολή.

Εντάξει; Μπορώ να ησυχάσω τώρα;

Μαθαίνω ότι στις Ηνωμένες πολιτείες ρετουσάρουν ακόμα φωτογραφίες, τραβηγμένες από νεκρούς φωτορεπόρτερ.

Ψάχνοντας ίσως να βρουν υπάρχοντα απανθρακωμένης θλίψης μέσα στα ερείπια των πύργων.

Την ώρα που τα γράφω όλα αυτά το ρολόι μου κυλάει στα 02:33 πμ.

Στη Νέα Γη είναι ακόμη απόγευμα (19:33).

Στην άλλη όχθη της· στην Πόλη των Αγγέλων, είναι (16:33).

Στο Τόκιο ξημέρωσε για καλά (09:33).

Στη Μέση Ανατολή είναι (03:33).

Στην Αυστραλία ποιος ξέρει;

Ψάξτε το στο διαδύκτιο.

Ο Φιντέλ παραμένει στο κρεβάτι, ενώ ο Junior κάνει τον πνευματικό του προϋπολογισμό ή μήπως διαλογισμό;

Ζω σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει η ανάγκη τού να κοιτάς. Το κάνεις ούτως η άλλως. Λες και είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που πεθαίνει ή που καταφέρνει και ζει.

Μου σφύριξαν πως οι νεαροί στην Αμερική, ονειρεύονται πως θέλουν να γίνουν γιάπης.

Στη χώρα μου μόλις που προλαβαίνουν να το σκεφτούν· πίνοντας καφέ, καφέ και καφέ.

Οι ευαγγελιστές περιμένουν τη Δευτέρα παρουσία την ώρα που ο αρχηγός τους μιλάει στην τηλεόραση για την ειρήνη στο Ιράν και για τη φιλία του με τον «πλανητάρχη».

Ο Χίτλερ έχει χρόνια πεθαμένος από εκείνη τη σφαίρα στο κεφάλι.

Η ιδέα της άριας φυλής του όμως, έχει σπαρθεί για καλά. Τα κατάφερε το μισό του τρελό μουστάκι.

Όχι όμως και με τους Εβραίους…

Οι Αφρό – Αμερικάνοι παραμένουν στα γκέτο. Δεν ακούνε πια μπλουζ. Τα πήρε και αυτά ο εκσυγχρονισμός στο συναίσθημα.

Οι Μεξικανοί που έγιναν Chicanos, πλένουν τα πιάτα μιας αστραφτερά παγωμένης Αμερικής.

Εδώ το κάνουν κάποιοι άλλοι. Αυτοί όμως θα κερδίσουν. Κι όχι μόνο την πράσινη κάρτα.

Ζω σε έναν κόσμο των μπέστ σέλλερ των ταχυφαγητών και των χλιδάτων διακοπών σε αυτοκρατορικά ξενοδοχεία.

Ζω σε έναν κόσμο που ξέχασε γιατί γεννήθηκε.

Ζω σε μια καταπατημένη ελεύθερη γη.

Γιάννης Κατσούλης

(Τρίτη, 17 Απριλίου 2007)

Από την συλλογή

«ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΣΤΡΙΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ»