Tης Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου

ΣΑΒΒΑΤΟ απόγευμα στη Μακαρίου στη Λευκωσία. Τα κιόσκια των υποψηφίων άδεια και οι προεκλογικές τους εξαγγελίες σκορπισμένες στο δρόμο σαν σκηνές μετά από ένα πανηγύρι που τελείωσε.

Οι λιγοστοί πια περαστικοί περπατούν πάνω από τα πεταμένα φυλλάδια με τα πορτραίτα των υποψηφίων σε πρώτο πλάνο, ενώ τα αυτοκίνητα με την κίνηση τους τα σκορπούν πιο κάτω, μέχρι την επομένη μέρα που θα περάσει κάποιο συνεργείο του Δήμου να τα καθαρίσει (όχι δεν θα πάνε για ανακύκλωση). Τόσο χαρτί πετάμενο, τόση ρύπανση άνευ λόγου. Φυσικά το περιβάλλον δεν θα σωθεί από τα ένα ή δύο δέντρα που θα μπορούσαν να διασωθούν. Είναι αφελές ακόμα και να το σκέφτεσαι. Απλά λες πως οι ίδιοι άνθρωποι που τα πέταξαν, ή τα μοίρασαν για να τα πετάξουν οι παραλήπτες τους στο επόμενο δευτερόλεπτο, έχουν ψηφίσει νόμους για να διώκονται όσοι πετάνε σκουπίδια σε δημόσιους χώρους. Με αυστηρά μάλιστα πρόστιμα για τους παραβάτες.

Οι ίδιοι άνθρωποι προσπαθούν τούτες τις μέρες να μας πείσουν πόσο νοιάζονται για το περιβάλλον και τον πολιτισμό. Θα κάνουν αρχές, θα κάνουν στρατηγικά σχέδια, θα κάνουν αυτά, θα κάνουν εκείνα κι όλα τούτα τα πολύπλοκα και γραφειοκρατικά που προσθέτουν ακόμα λίγους δημόσιους υπάλληλους στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά δεν ξέρουν πως πολιτισμός είναι και να μην πετάς τα σκουπίδια σου στο δρόμο. Να μην τα αφήνεις στο πεζοδρόμιο να τα σκορπά ο αέρας μέσα στην πόλη και συ να πηγαίνεις πιο κάτω και να λες πως νοιάζεσαι για το περιβάλλον και τον πολιτισμό. Ακόμα κι αν το περιβάλλον δεν πρόκειται να σωθεί ή να καταστραφεί με λίγα ακόμα φυλλάδια πετάμενα μέσα σε όλη τη σαβούρα που στοιβάζεται καθημερινά μέσα στα ταχυδρομικά κιβώτια από προσφορές της υπεραγοράς μέχρι προεκλογικές εξαγγελίες.

Ακόμα κι αν η συμβολή ενός εκάστου στην καθημερινή του ζωή είναι ψύλλος στα άχυρα σε σύγκριση με την μεγάλη καταστροφή που συντελείται, δείχνουμε την καλή μας ανατροφή, την κουλτούρα μας και πόσο τα εννοούμε αυτά που λέμε. Από όλα αυτά τα μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.

(Φιλελεύθερος)