|
- «Και δεν παίζει και τίποτα αυτό το γ.....», σφυρίζω μέσα απ’ τα δόντια.
Πατάω τα κουμπιά νευρικά μέχρι να βρω κάτι που να ταιριάζει στη διάθεσή μου. Τίποτα. Πριν προλάβω να το κλείσω κι αφού πέφτω πάνω σε κάτι εκκλησιαστικές λειτουργίες, ακούω τη φωνή του εκφωνητή να διαβάζει με στόμφο κάτι περί γιόγκα.
- «Όπα», λέω. «Εδώ είμαστε».
Πλησιάζω για να δω ποιον ραδιοφωνικό σταθμό πέτυχα κι εκπλήσσομαι. «Ο Λόγος»!
- «Μπράβο», σκέφτομαι. «Ενδιαφέρον. Εκκλησιαστικός σταθμός και ασχολείται με μια τεχνική που πηγάζει από άλλες θρησκείες»;
Βάζω πρώτη και ξεκινώ. Βρήκα το στοιχείο μου. Συγκεντρώνομαι ν’ ακούσω. Ο κύριος, με το δασκαλίστικο ύφος του, συνεχίζει να διαβάζει από το βιβλίο, το οποίο όπως μας είπε αργότερα, έγραψε ένας πρώην γιόγκι που αποφάσισε ότι η γιόγκα είναι έξω απ’ την πραγματικότητα του ανθρώπου. Στο μεσοδιάστημα προβαίνει και σε σχόλια. Η γιόγκα λέει κι ο διαλογισμός έχουν στόχο να οδηγήσουν τον άνθρωπο στο να γίνει Θεός. Και ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει Θεός! Μεγάλο σφάλμα αυτό... Επίσης έχει στόχο να κάνει τον άνθρωπο να ελέγχει την αναπνοή του, κάτι που είναι έξω απ’ τις δυνάμεις του. Και το τελευταίο που θυμάμαι, να συγκεντρώνει το νου σε ένα θέμα δημιουργώντας μη σκεπτόμενους και μη συνειδητούς ανθρώπους. Και συνέχιζε το μπλα-μπλα... Ήταν τότε που με πήρε ο διάολος για τα καλά. Καλά το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Χριστιανισμού πού οδηγεί; Δεν είναι στη θέωση του ανθρώπου; Και η προσευχή ή οι τελετουργίες; Δεν δημιουργούν συνθήκες συγκέντρωσης του νου για ένα θέμα; Πώς γίνεται να είσαι έξω από ένα αντικείμενο όπως ο βουδισμός, ο ινδουισμός και η γιόγκα και να γνωρίζεις πως αυτά είναι θέματα του σατανά; Δεν είναι παράλογο; Αν αυτό δεν είναι φανατισμός, τότε τι είναι; Πού είναι ο σεβασμός που διδάσκει η Χριστιανοσύνη; Και τελικά ζούμε καλύτερα εμείς οι δυτικοί με τον Χριστιανισμό μας απ’ ότι οι ανατολικοί λαοί που πιστεύουν στη γιόγκα ως άσκηση ψυχικής και σωματικής υγείας;
- «Θεέ μου», φωνάζω και κτυπάω τα χέρια μου στο τιμόνι. Είμαι σταματημένη στα φανάρια κι ο οδηγός δίπλα με κοιτάει με περιέργεια. Αλλά εμένα δεν με πτοεί τίποτα.
- «Θεέ μου, αυτοί είναι που διδάσκουν τον Λόγο σου»;
Και κλείνω τι ραδιόφωνο. Σε λίγο φτάνω σπίτι. Με το που κλείνω την πόρτα πίσω μου βάζω εκκλησιαστική μουσική στο cd player και αρχίζω τον διαλογισμό μου. Βγάζω τελείως απ’ το νου μου τα όσα προηγήθηκαν και επικεντρώνομαι στους κτύπους της καρδιάς μου. Μετά κάνω και τις ασάνες μου (ασκήσεις γιόγκα), ξεκουράζομαι και παίρνω ενέργεια για την επομένη. Είμαι σίγουρη πως θα είμαι πολύ πιο συγκεντρωμένη στη δουλειά μου και σε ότι θα κάνω. Και με μεγαλύτερη ενέργεια. Το βράδυ πριν ξαπλώσω κάνω και την προσευχή μου. Ούτε στον Βούδα, ούτε στον Σίβα, ούτε στον Μωάμεθ. Σ’ Εκείνον που επικαλείται ο κύριος εκφωνητής του... μεσονυχτίου. Τον ευχαριστώ πάνω απ’ όλα που με αξίωσε να γίνω άνθρωπος με ελεύθερη βούληση. Κι όχι ένα φοβισμένο αρνί που φοβάται τη σκιά του. Ειδικά εμείς σε τούτο το νησί, θα έπρεπε να αντικρίζουμε θετικά την διαφορετικότητα των ανθρώπων και τις επιλογές τους στο θρησκευτικό ζήτημα, όταν ένα μεγάλο ποσοστό του λαού μας είναι Μωαμεθανοί...
Μοίρα