ΤΗΣ ΧΡΥΣΤΑΛΛΑΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Από τις 11 και μετά θα μπορούσαν να συμβούν τα έσχιστα. Ποτέ δεν το κατάλαβα. Μέχρι που βρέθηκα να καθορίζω εγώ τα όρια για άλλους. Τότε κατάλαβα πως ναι μεν όλα μπορούν να συμβούν όλες τις ώρες, αλλά ο άνθρωπος χρειάζεται και πειθαρχία και πλαίσια και κυρίως μέτρο. Και πως ναι μεν η κοινωνία μας είναι έτσι και ο περίγυρος σε σπρώχνει να συμπεριφερθείς με ένα δεδομένο τρόπο, αλλά θα έπρεπε να είχες προλάβει σαν γονιός να καλλιεργήσεις προσωπικότητες πιο πριν κι όχι να τρέχεις απελπισμένος να προλάβεις στην εφηβεία.

Τώρα η έξοδος αρχίζει μετά τις 11. Αυτό κι αν δεν το κατάλαβα ποτέ. Γιατί στις 9-10 να μην μπορείς πια να διασκεδάσεις; Δεν κατάλαβα επίσης πως μπορείς να διασκεδάζεις στριμωγμένος, να μην μπορείς σχεδόν να κινηθείς, να μην ακούς (φυσικά δεν πας για να αναλύσεις το κυπριακό ή άλλα τεκταινόμενα, αλλά πάλι να κουφαίνεσαι. Τελικά ναι, μάλλον πέρασαν τα χρόνια).

Οι έφηβοι λένε πως δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις πέρα από τα κλαμπ όπου τους απαγορεύεται η είσοδος. Και φυσικά σεκοντάρουν οι ιδιοκτήτες των κλαμπ. Αναρωτιέμαι αν παραμεγάλωσα. Αν παραέγινα συντηρητική. Αν δεν θυμάμαι το παρελθόν. Αναρωτιέμαι πως διασκεδάζουν οι 15άρηδες και 16άρηδες στους άλλους τόπους. Ποιες είναι οι εναλλακτικές τους λύσεις. Σε κάποιες πόλεις μετά τα μεσάνυχτα δεν κινείται άνθρωπος. Ούτε ενήλικες ούτε πολύ περισσότερο ανήλικοι. Οι άνθρωποι είναι στα σπίτια τους μόνοι ή με παρέες.

Στα δικά μας μέρη, όπως όλα τα άλλα, κι η διασκέδαση είναι μέρος του καταναλωτικού συστήματος. Θα πρέπει να βγεις, να ντυθείς, να επιδειχτείς, να χρυσοπληρώσεις. Και Παρασκευή και Σάββατο και όποτε άλλοτε τύχει στο μέσο της εβδομάδας. Αλλού μπορεί να αρκεί η παρέα και το κέφι. Μπορεί τα πράγματα να είναι πιο απλά και το κάθετο τι στην ώρα του.

(Φιλελεύθερος)