Του Γ. Σέρτη

ΙΔΟΥ... τυχερούληδες, Νεοκύπριοι! Μέσα στα υπόλοιπα δεινά που μάς επέβαλε η βρετανική δολιότητα, μέσα από το δοτό Σύνταγμα με όλα τα σπέρματα του διαμελιστικού σχεδιασμού, υπάρχει και το θετικό που αφορά την Προεδρία της Δημοκρατίας: Ο Πρόεδρος πρέπει να συγκεντρώνει, τουλάχιστον, 50% συν μια ψήφο.

Τι σημαίνει αυτό το είδες -γι' άλλη μια φορά- ψες. Μπορεί χτες να προσήλθες στην κάλπη, εκτελώντας το κομματικό σου χρέος, την υποχρέωσή σου έναντι οικογένειας, φιλίας, ακόμη και για την... πλάκα σου. Με όλη σου την άνεση. Είχες την ευκαιρία όχι μόνο να επιλέξεις τον αξιότερο και ικανότερο από τους τρεις, αλλά ν' αποκλείσεις τον ένα και να επανα-επιλέξεις μεταξύ των δυο. Τι λέγαμε, όμως, την περασμένη Τρίτη; Το παραμύθι όλων: ―Εμείς έχουμε επιλογή ίδια και για την πρώτη και για τη δεύτερη Κυριακή, έληξε -από ψες- για έναν από τους τρεις ψηφοφόρους. Σήμερα-αύριο πρέπει να τού περάσει η θλίψη, και να την ακολουθήσει η περίσκεψη, και -γιατί όχι;- να τη διαδεχτεί και η χαροποίηση. Δεν έχουν, δα, πολλοί την... τύχη να έχουν δεύτερη ευκαιρία, και να μην ισχύει το «μετά την απομάκρυνσιν από την κάλπην ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Έχοντας, λοιπόν, τη δεύτερη ευκαιρία, την ερχόμενη Κυριακή, μπορείς να ψηφίσεις... εξαρχής. Μάλιστα, αυτή τη φορά, όχι από κομματική ή άλλη υποχρέωση. Αυτή τη φορά θα ψηφίσεις σύμφωνα με την υποχρέωση έναντι της δικής σου συνείδησης. Δίνοντας την ευκαιρία στη χρονογραφική προσφώνηση: ―Τυχερούλη, Νεοκύπριε!...

(Φιλελεύθερος)