Το είχα αποτυπώσει ως απορία σε μία από τις «ομορφιές». Ποιο κόμμα θα είναι νικητής ακόμη κι αν ο υποψήφιος που υποστηρίζει βγει εκτός στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών;

Την απάντηση έδωσαν από το ίδιο βράδυ Κυριακή οι υποτιθέμενοι νικητές των εκλογών. Πλημμυρισμένοι απ’ τη μέθη της νίκης, το μόνο που έβλεπαν μπροστά τους ήταν πως χρειάζονται βοήθεια για να μπορέσουν να σκαρφαλώσουν μέχρι το προεδρικό. Το νήμα άλλωστε μόνο ένας θα το κόψει. Το ΔΗΚΟ λοιπόν, ρυθμιστής. Ο χαμένος... κερδισμένος. Εκείνοι που όχι μόνο επέκριναν τον απερχόμενο Πρόεδρο με δριμύτητα και του απέδιδαν βαρύς χαρακτηρισμούς, τώρα τον γλύφουν. Περιμένοντας να δώσει το σύνθημα να τους υποστηρίξει ο λαός. Με τα ανάλογα ανταλλάγματα, βεβαίως... Αν αυτό δεν είναι υποκρισία κι ανεντιμότητα έναντι στους ψηφοφόρους, τότε τι είναι;

Ποια θα ήταν για μένα η αξιοπρεπής στάση; Δύο τα σενάρια. Πρώτο: Να μείνουν τα πράγματα ως έχουν, χωρίς συναντήσεις, παρασκηνιακές ή μη, υποψηφίων προέδρων με τα κόμματα που έμειναν χωρίς υποψήφιο. Κι η κάλπη να αναδείξει τον καλύτερο και τον πιο έμπιστο για τον λαό.
Δεύτερο: Εφόσον ήταν τόσο μεγάλες οι διαφορές που χώριζαν τον Παπαδόπουλο με τους Χριστόφια και Κασουλίδη, ενώ μεταξύ τους συμφωνούν σε πολλά σημεία και δεν συγκρούονται ειδικά στο εθνικό, γιατί δεν συμμαχούν; Γιατί δεν κάνουν την υπέρβαση εάν ήταν έτοιμοι να την κάνουν σε περίπτωση που ανθυποψήφιος του ενός εξ αυτών ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος;

Αλλά είπαμε: Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα…

Μοίρα