Της Μαρίας Λίλα

Η κρίση ταυτότητας των δύο φύλων και ο ευνουχισμός των ανδρών είναι από τα θέματα που εξετάζουν διεξοδικά οι γυναικοπαρέες στα μπαρ για να καταλήξουν στο χιλιοειπωμένο ερώτημα: Πού πήγαν οι άνδρες;

Μακάρι να ΄ξερα για να μπορούσα να τους στείλω μια μέρα στην κοσμάρα τους. Αυτή που δημιούργησαν για να νιώθουν ασφάλεια. Μόνο που θα ΄θελα να ΄παιρναν τη θέση μας.

Κάθομαι, λοιπόν, στο τεράστιο οβάλ γραφείο μου, όταν χτυπά την πόρτα και μπαίνει μέσα όλο νάζι ο προσωπικός μου γραμματέας για να μου ζητήσει να υπογράψω μια στίβα εγγράφων. Υπογράφω και μετά του δίνω να απαντήσει αυτός στο κινητό μου και να πει ότι βρίσκομαι σε σύσκεψη, είτε είναι ο άνδρας μου είτε ο «άλλος». Έχω ανάγκη να φύγω για λίγο και να πάω για μπίρα με την κολλητή μου, που μόλις έβγαλε ναυτικό φυλλάδιο και ετοιμάζεται να μπαρκάρει. Ο άντρας της κλαίει και χτυπιέται που τον αφήνει πίσω μόνο του με τα παιδιά, αλλά η Ελένη είναι αποφασισμένη να γνωρίσει τον κόσμο και να αφήσει κι από μια ραγισμένη καρδιά σε κάθε λιμάνι.

Εμένα με νοιάζουν, όμως, τα παιδιά- αν τα αφήσω στον Κώστα είναι ικανός να τα κάνει σαν τα μούτρα του. Κάθε μέρα κομμωτήριο, γυμναστήριο και το βράδυ για ύπνο με τις κότες για να μη χαλάσει η επιδερμίδα του. Και καλά, ο Γιώργος αγόρι είναι, κάποια θα τυλίξει να τον παντρευτεί και θα βολευτεί, η Σοφία που είναι κορίτσι και πρέπει να σπουδάσει, πώς θα τα καταφέρει χωρίς εμένα;

Αυτά σκέφτομαι και διστάζω να πάρω διαζύγιο, μολονότι με έχει πεθάνει η γκρίνια του «άλλου», που καταφεύγει στην πλαστική χειρουργό κάθε φορά που μεταθέτω την προθεσμία για να φύγω από το σπίτι. Έχει αλλάξει μύτη, στόμα, σαγόνι και έχει γραμμώσει τους κοιλιακούς, ενώ τώρα σκέφτεται να προσθέσει μερικά εκατοστά στο κυρίαρχο γνώρισμα του ανδρισμού του. Τον λυπάμαι, αλλά είμαι πλέον σίγουρη πως όταν ο Θεός μοίραζε μυαλά ρωτούσε και κείνος απεγνωσμένα: Πού πήγαν οι άνδρες;