TΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Οι πολίτες έκαναν την υπέρβαση. Από προχθές, η Κύπρος, μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει κομμουνιστή πρόεδρο, το Δ. Χριστόφια. Την Κυριακή το βράδυ, όλοι οι δικτυακοί τόποι των μεγάλων αμερικανικών και ευρωπαϊκών εφημερίδων επισήμαναν ότι ένας κομμουνιστής τέθηκε επικεφαλής της Κύπρου. Αυτό, έχει τη σημασία του; Και ναι και όχι. Ο κυπριακός λαός, σε μια δημοκρατική και ελεύθερη έκφραση της βούλησής του, αποφάσισε να κάμει μια ιστορική στροφή και να κινηθεί προς μια νέα εποχή. Θα φανεί τι είδους διακυβέρνηση, σωτήρια ή μοιραία, με ποια νοοτροπία και με ποιες κομματικές και άλλες αντιλήψεις, το ΑΚΕΛ και ο νέος Πρόεδρος θα κυβερνήσουν και πόσο θα ωφεληθεί ο τόπος. Από το 1960 μέχρι σήμερα, το ΑΚΕΛ αναδείκνυε στην εξουσία κεντρο-δεξιές κυβερνήσεις και προέδρους, πλην του Γλ. Κληρίδη. Όταν η εκάστοτε κυβέρνηση σημείωνε επιτυχίες, το ΑΚΕΛ καυχόταν ότι οφείλονταν και στη δική του συνεισφορά. Αν γίνονταν λάθη, ολοφυρόταν ότι πλήρωνε κόστος χωρίς περίπου να φταίει.
Σήμερα, όμως, κατέλαβε την εξουσία, είναι η εξουσία και θα ασκεί εξουσία. Δηλαδή θα παίρνει αποφάσεις. Ο πρώτος που θα υφίσταται κριτική, επίθεση και επίκριση και θα πληρώνει κόστος θα είναι ο Πρόεδρος. Τώρα, θα φανεί στην πράξη η απόσταση μεταξύ των πολλών δεσμεύσεών του και της υλοποίησής τους. Μετά τα νικητήρια, είναι η ώρα να αναλυθούν οι λόγοι της επιτυχίας του Δ. Χριστόφια. Η απόφαση του ΑΚΕΛ να διεκδικήσει δι’ αυτού την προεδρία συνιστούσε την πρώτη ιστορική καμπή στη ζωή του κόμματος και της Κύπρου. Η εκλογική επιτυχία του υποψηφίου του είναι η δεύτερη ιστορική πραγματικότητα στην πολιτική ζωή του τόπου. Πώς θα τη σημαδέψει και ποιες επιπτώσεις ή προεκτάσεις θα έχει, και αυτό θα φανεί προσεχώς. Η νίκη Χριστόφια οφείλεται σε πολλούς παράγοντες: Πρώτον, στην πιο αποτελεσματική κομματική οργανωτική μηχανή που γνωρίζει ο τόπος. Δεύτερον, στην επιχειρηματολογία Χριστόφια και ΑΚΕΛ, και στην πειστική διαπερατότητά της στις μάζες και πέραν της Αριστεράς. Τρίτον, στην εμμονή του σε συγκεκριμένες θέσεις και στην αξιόπιστη υπεράσπισή τους.
Ένας τέταρτος λόγος είναι η επιτυχία του Χριστόφια να περάσει στο δεύτερο γύρο, αποκλείοντας τον Τάσσο, παρά τις δεκάδες δημοσκοπήσεις, που τον έφερναν πρώτο. Πέμπτον, το ΑΚΕΛ ανέκοψε τις διαρροές του προς τον Τάσσο και τον Κασουλιδη, και συσπείρωσε σε εκπληκτικά συντριπτικό ποσοστό τους οπαδούς του. Έκτον, λειτούργησε στον ύψιστο βαθμό ο λεγόμενος κομματικός πατριωτισμός, που έφερε ξανά πίσω, ακόμα και εκείνους που αποστασιοποιήθηκαν ή υποστήριζαν άλλους υποψηφίους. Έβδομον, περνώντας στο δεύτερο γύρο, ο Δ. Χριστόφιας, με δεσμεύσεις προς το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, κατά κύριο λόγο, πέτυχε να ανακόψει στροφή ΔΗΚΟ προς Κασουλίδη. Όγδοον, έπεισε τους ψηφοφόρους του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ κατά πλειοψηφία να τον υποστηρίξουν. Ένατον, απέτυχε η προσπάθεια του επιτελείου Κασουλίδη να κτίσουν πάνω στην αναβίωση του αντικομμουνισμού και των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών.
Πέραν αυτών, δέκατος λόγος ήταν ο φόβος ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ για μια νέα ήττα, που θα είχε καταλυτικές, ίσως και διαλυτικές συνέπειες στην ύπαρξή τους. Γι’ αυτό προτίμησαν εκείνον που ήξεραν καλύτερα και εμπιστεύονταν περισσότερο. Ενδέκατον, ο Δ. Χριστόφιας, από τη θέση του Προέδρου της Βουλής, κατάφερε να περάσει μηνύματα συναίνεσης και βούλησης για λύση και προς τους Τ/κυπρίους. Όμως, δεσμεύτηκε για πάρα πολλά έναντι πάρα πολλών. Το μέγα ζητούμενο είναι πόσα «ναι» και πόσα «όχι» θα μπορέσει να αναμέλψει, πώς, πότε και γιατί.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ