Βάζω στο cd player και παίζει ο Βασίλης. Δεν με νοιάζει αν είναι χρωματισμένος. Με εκφράζουν οι αιχμές που αφήνει. Όσα φωνάζει μέσα απ’ τα τραγούδια του με εκφράζουν. Βάζω το volume στο φουλ. Κτυπιέμαι στους τέσσερις τοίχους και ουρλιάζω. Δεν έχω άλλη επιλογή... ... «Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν, σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις, γέρασα μ' ένα παιδικό παντελονάκι και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη, σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω, το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα, κομπρεσέρ μ' ανοίγουν και με κλείνουν... Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα, φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα»... Φοβάμαι.
Και μετά... «Χαιρετίσματα λοιπόν, στην εξουσία. Εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι»...
Είναι το μόνο που μου έχει απομείνει. Δεν είναι λίγο. Σκέφτομαι: αυτό που έχουμε τώρα, αυτό μας αξίζει. Γι’ αυτό μέχρι να έρθουν καλύτερες μέρες, μέχρι να είναι είμαστε έτοιμοι, μέχρι να εξημερωθούν τα τέρατα, «περπάτα ελαφρά γιατί πατάς στα όνειρά μου, όλα γυρίζουν και θα 'ρθεί κι εμένα η σειρά μου».

ΜΟΙΡΑ