TOY ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Μοιρολογώντας τον η γυναίκα του Έσθερ τον ρωτούσε «γιατί να φύγει τόσο νέος» και αναρωτιόταν «τι θα γίνει χωρίς αυτόν». Όχι, ο Ρόνι δεν ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο αλλά φοιτητής - ένας άντρας σπάνιας ποιότητας, που αποφάσισε σε αυτήν την ώριμη ηλικία να σπουδάσει για να νιώσει την πληρότητα της πνευματικής καλλιέργειας.
Το όνειρό του κομματιάστηκε βάναυσα από τους ισλαμιστές της Χαμάς, που την Τετάρτη εκτόξευσαν από τη βόρεια Λωρίδα της Γάζας μια βροχή από ρουκέτες τόσο στη Σντερότ κοντά στα σύνορα όσο και στη μεγάλη πόλη Ασκελότ, πιο βαθιά στο ισραηλινό έδαφος. Η παλαιστινιακή επίθεση άφησε πίσω της μερικούς τραυματίες, μεγάλες υλικές καταστροφές και μια γενικευμένη αίσθηση ανασφάλειας και τρόμου ανάμεσα στον ισραηλινό πληθυσμό της περιοχής.
Την ώρα της κηδείας του Ρόνι Γίχιε, ισραηλινά πολεμικά αεροπλάνα και ελικόπτερα «Απάτσι» ανταπέδιδαν με θανατηφόρα πλήγματα σε διάφορες περιοχές της Λωρίδας της Γάζας σκοτώνοντας περίπου τριάντα Παλαιστινίους. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και πέντε αγόρια μεταξύ 8 και 14 χρονών, που σκοτώθηκαν ενώ έπαιζαν ποδόσφαιρο στην περιοχή Τζεμπαλίγια. Ακόμα, ανάμεσα στους Παλαιστίνιους νεκρούς ήταν ο Χάμζα αλ Χάγια, γιος του σκληροπυρηνικού Παλαιστίνιου βουλευτή Χαλίλ αλ Χάγια. Η Χαμάς ανακοίνωσε ότι ο νεαρός ήταν επικεφαλής ομάδας που εκτόξευε ρουκέτες κατά ισραηλινών περιοχών από τη βόρεια Γάζα.
Επισκεπτόμενος το νεκροτομείο στο νοσοκομείο Σίφα, για ν' αναγνωρίσει το πτώμα, ο Χαλίλ αλ Χάγια δήλωσε περήφανος που ο γιος του σκοτώθηκε πολεμώντας για τη Χαμάς, όπως τόσοι πολλοί άλλοι συγγενείς του. «Ευχαριστώ το θεό γι' αυτό το δώρο», είπε. «Είναι το δέκατο μέλος της οικογένειάς μου που έχει την τιμή να γίνει μάρτυρας».
Βεβαίως ο τυχαίος θάνατος των μικρών Παλαιστινόπουλων «εξαφάνισε» τη δολοφονία του Ρόνι Γίχιε από τη διεθνή ειδησεογραφία κι αυτή είναι μια συνηθισμένη ανισορροπία στην κάλυψη της μεσανατολικής σύγκρουσης. Ο πόνος και στις δύο εμπόλεμες πλευρές είναι υπαρκτός, άνκαι συχνά βιώνεται με διαφορετικό τρόπο.
Ο θάνατος του Ρόνι είναι για την οικογένειά του μια τρομερή απώλεια και όχι ένα «θείο δώρο», όπως είναι για τη δική του οικογένεια ο θάνατος του Χάμζα αλ Χάγια. Αυτή η διάκριση ανάμεσα στο φυσιολογικό πένθος των Ισραηλινών και στην αφύσικη προπαγανδιστική θριαμβολογία των Παλαιστινίων μπροστά στο θάνατο, περιγράφει τον παραλογισμό αυτού του αμείλικτου πολέμου και εξηγεί σ' ένα βαθμό την αγριότητά του.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ