Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, οι ήρωες και η απόφαση του Μάη 1957…
11.03.08
TΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Διάβασα με πολλή προσοχή του κείμενο του Γιαννάκη Κολοκασίδη, μέλους της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ ως απάντηση, ουσιαστικά, σε κείμενο τού γράφοντος (4.3.2008), με αφορμή την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στο μνημόσυνο του σταυραετού του Μαχαιρά.

Η απάντηση-εξήγηση του Γ. Κολοκασίδη δημοσιεύτηκε στη «Σ» (5.3.2008) και σε άλλες εφημερίδες. Όπως είναι γνωστό, την περ. Κυριακή, σε μια ιστορική κίνηση, που επικροτήθηκε, ο Δ. Χριστόφιας μετέβη για πρώτη φορά στο Μαχαιρά, παρέστη στο μνημόσυνο του Αυξεντίου και κατέθεσε στεφάνι στον τόπο της άφθαρτης αυτοθυσίας του. Διερωτηθήκαμε, όπως όλοι οι Έλληνες της Κύπρου, αν το ΑΚΕΛ αποφάσισε, επιτέλους, να τιμά, όπως και ο υπόλοιπος λαός, τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Πλανηθήκαμε! Ο Γ. Κολοκασίδης μας παραπέμπει σε απόφαση του κόμματος του Μάη… 1957! Τότε, το ΑΚΕΛ θεωρούσε την τακτική του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ, με τις δοσμένες συνθήκες, «εκτός τόπου και χρόνου, ουτοπιστική, καταδικασμένη στην αποτυχία, σε τελευταία ανάλυση αρνητική για τον εθνικό μας αγώνα».
Ενώ, λοιπόν, το ΑΚΕΛ καταδίκαζε και ουσιαστικά αφόριζε τον αγώνα της ΕΟΚΑ, δεν συγχυζόταν, έλεγε, και δεν αρνείτο «τον πατριωτισμό, τον ηρωισμό και την αυτοθυσία όλων εκείνων που έδωσαν τη ζωή τους, είτε στη σύγκρουση με τις δυνάμεις ασφαλείας είτε στην αγχόνη ή κάτω από τα βασανιστήρια σ’ αυτόν τον αγώνα». Για το ΑΚΕΛ, ανέφερε η απόφαση της Ολομέλειας του Μάη 1957, «δεν τίθεται καθόλου ζήτημα αναθεώρησης της θέσης του έναντι του ένοπλου αγώνα». Πράγματι, το ΑΚΕΛ δεν αναθεώρησε ποτέ τη θέση του. Όταν άρχισε ο μόνος αντιιμπεριαλιστικός και αντιαποικιακός αγώνας των Κυπρίων, το ΑΚΕΛ κατελήφθη εξαπίνης. Με οργή και μίσος κατά των αγωνιστών και της ΕΟΚΑ, δηλαδή και κατά των αρχηγών του Μακάριου και Γρίβα, καθύβρισε τα ηρωικά εκείνα παιδιά ως τραμπούκους, βαρελότα και ψευτοδιγενήδες. Αργότερα, σε μια υποκριτική, όπως αποδείχθηκε, αυτοκριτική, το ΑΚΕΛ δήθεν μεταμελήθηκε και αναίρεσε τους βαριούς χαρακτηρισμούς του. Τι παρατηρείται, όμως;
Πενήντα ένα χρόνια μετά την απόφαση του Μάη 1957, το ΑΚΕΛ επιμένει να διαχωρίζει την ΕΟΚΑ από τους αγωνιστές και αντίστροφα. Ως εάν να πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικές έννοιες. Τιμά, λέγει, τους αγωνιστές, αλλά δεν τιμά την ΕΟΚΑ. Να εννοήσουμε ότι βδελύσσεται την ΕΟΚΑ αλλά αναγνωρίζει τη θυσία των μελών της; Περίεργη, ανεπίτρεπτη και διχαστική, τω όντι, νοοτροπία. Το ΑΚΕΛ, γράφει ο Γ. Κολοκασίδης, «πάντα διαχώριζε τα ζητήματα τακτικής από τις θυσίες των ηρώων». Δηλαδή; Άλλο η ΕΟΚΑ και η τακτική του ένοπλου αγώνα, με τον οποίο το ΑΚΕΛ διαφωνεί επίσημα από το 1957 και άλλο οι ήρωες (δεν τολμά να αναφέρει, της ΕΟΚΑ) και οι θυσίες τους. Με την ίδια ΑΚΕΛική συλλογιστική, άλλο ο Κάστρο και άλλο ο αγώνας του κουβανικού λαού; Άλλο ο Τσε και άλλο τα επαναστατικά κινήματα στη Λατινική Αμερική; Απορούμε, λοιπόν: Οι ήρωες και οι αγωνιστές, πού ανήκαν; Στην ΕΟΚΑ! Πού είχαν ορκιστεί; Στην ΕΟΚΑ! Ποιοι ήταν οι αρχηγοί της; Ο Μακάριος, ως πολιτικός και ο Γρίβας, ως στρατιωτικός αρχηγός.
Ποιας οργάνωσης οι αγωνιστές και οι ήρωες εκτελούσαν τις διαταγές; Της ΕΟΚΑ! Ποιας οργάνωσης ήταν μέλη; Της ΕΟΚΑ. Ποια οργάνωση διεξήγαγε τον αγώνα κατά των Βρετανών αποικιοκρατών (που το ΑΚΕΛ δεν κατονομάζει); Η ΕΟΚΑ. Πού στηριζόταν η ΕΟΚΑ; Στους νέους και στις νέες της Κύπρου, πολλοί από τους οποίους κακοποιήθηκαν, φυλακίστηκαν, έπεσαν, θυσιάστηκαν, απαγχονίστηκαν από τους Βρετανούς δυνάστες, που το ΑΚΕΛ με… αβρότητα, αποκαλεί «δυνάμεις ασφαλείας»! Οι αγωνιστές και οι ήρωες, πού υπάγονταν και ποιων τις διαταγές εκτελούσαν; Των κατά τόπους τομεαρχών. Πού ανήκαν αυτοί; Στην ΕΟΚΑ. Ο απλός λαός, τι υποστήριζε; Την ΕΟΚΑ! Με απλά λόγια: Πενήντα τρία χρόνια από την έναρξη εκείνου του ανεπανάληπτου αγώνα, το ΑΚΕΛ επιβεβαιώνει, διά της εμμονής του στην απόφαση του Μάη 1957, ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου. Τιμά, λέγει, τους ήρωες (όλους τους ήρωες;) αλλά αρνείται πεισματικά να σεβαστεί το μόνο αντιιμπεριαλιστικό και αντιαποικιακό αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού.
Το ΑΚΕΛ επιμένει, μέχρι σήμερα, να διαχωρίζει τους ήρωες από την ΕΟΚΑ, που τους μύησε, τους δημιούργησε, τους ενέπνευσε, τους γαλβάνισε και τους γαλούχησε στις ιδέες της ελευθερίας, της τιμής και της αξιοπρέπειας. Ως εάν, δηλαδή, η ΕΟΚΑ να ήταν κάτι που έπεσε από τον ουρανό ένα πρωί τ’ Απρίλη του 1955. Ας προσεχθεί και τούτο: Το ΑΚΕΛ έχει επιλέξει δύο ήρωες, τον Αυξεντίου και το Μάτση, για να το παίζει εκ του ασφαλούς ότι, τάχα, τιμά εκείνους που θυσιάστηκαν. Το ΑΚΕΛ, συνηθισμένο να διαχωρίζει το λαό σε πατριώτες και προδότες, σε δημοκράτες και φασίστες, δεν μπορούσε να μη διαχωρίσει την ΕΟΚΑ από τους ήρωες. Με την απάντηση του Γ. Κολοκασίδη, στο κείμενό μας, το ΑΚΕΛ καταδεικνύει και επιβεβαιώνει πως τα περί ενότητας λεγόμενα είναι απλώς κωμικά φληναφήματα για λοβοτομημένους.
ΕΟΚΑ ήταν όλος ο αγωνιζόμενος και πατριώτης, αγωνιστής λαός, με τη συμμετοχή και αριστερών, με εξαίρεση το ΑΚΕΛ, που αρνήθηκε και κακολόγισε τον αγώνα και τους αγωνιστές, δηλαδή και τους ήρωες, επειδή δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει και να αποδεχθεί την αντιιμπεριαλιστική και αντιαποικιακή φύση του. Ο αγώνας έγινε από την ΕΟΚΑ (και τις άλλες δύο οργανώσεις, ΠΕΚΑ και ΑΝΕ) ως η συνισταμένη της παλλαϊκής προσπάθειας για την ελευθερία και την Ένωση με την Ελλάδα. Το ΑΚΕΛ αντιστρατεύτηκε τον αγώνα και μέχρι σήμερα επιμένει να διαχωρίζει την ΕΟΚΑ από το λαό, να διαχωρίζει τους ήρωες από την ΕΟΚΑ και να διαχωρίζει το λαό από τους ήρωες και την ΕΟΚΑ. Όμως, ΕΟΚΑ, λαός, αγωνιστές, ήρωες είναι τα αλατόμητα συστατικά εκείνης της ανεπανάληπτης εποποιίας. Το ΑΚΕΛ, απολιθωμένο στη μαρξιστική του ιδεολογία, λέγει ότι δεν πρόκειται να την απολακτίσει και επιμένει να μην αναθεωρεί την από 51ετίας διχαστική θέση του. Αυτή είναι η… ενότητα, που ευαγγελίζεται, σε όποιον αφελή θέλει να το πιστέψει. Και έτσι, προφανώς, θα ξαναγράψει την «ιστορία» για τα παιδιά μας...

 

ΣΗΜΕΡΙΝΗ