Το ζήτημα φαντάζει απλό: αντί για πλαστικές σακούλες, οι μεγάλες επιχειρήσεις και υπεραγορές να δίνουν χάρτινες (ή τις λεγόμενες βιοδασπώμενες τσάντες) που είναι… ειρηνικές προς το περιβάλλον. Όχι όπως το πλαστικό που χρειάζεται μερικούς αιώνες για να «απορροφηθεί» από τη φύση.

Ακόμα και αν το δει κανείς ψυχρά λογιστικά, μόνο κέρδη θα έχουν να αποκομίσουν οι εταιρείες που θα πετάξουν στον κάλαθο τις πλαστικές τους σακούλες. Κτίζοντας το προφίλ μιας εταιρείας που «νοιάζεται». Όχι μόνο για το γιούρο. Αλλά, παρεμβαίνει στην κοινότητα. Και δεν (μπορεί να) είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλες φίρμες ανά το παγκόσμιο υιοθετούν (και το διαλαλούν) περιβαλλοντικές πρακτικές.
Αλλά, ας κάνει μια έρευνα και ο Σύνδεσμος Καταναλωτών για να μας πει ότι τάδε η εταιρεία είναι «φιλική προς το περιβάλλον», η δείνα δεν είναι και τα λοιπά, και τα λοιπά. Δεν είναι μόνο οι έρευνες για τις τιμές που μας ενδιαφέρουν. Άστε που αυτές πίνουν νερό (σε καιρό μάλιστα ανομβρίας!).
Γιατί αν το καλοσκεφθούμε, όλοι είμαστε καταναλωτές … του περιβάλλοντος που ζούμε. Μόνο που καταναλώνουμε και από τα αποθέματα των επόμενων. Εξαργυρώνουμε γραμμάτια του μέλλοντος… Κάποτε το πηγάδι θα στερέψει.
Αυτό ήθελα να πω. Αν πιστεύετε ότι αξίζει τον κόπο να το κάνετε «recycle» στείλτε μήνυμα εδώ (Συνδ. Καταναλωτών) και επισκεφθείτε το blog του Επιτρόπου Περιβάλλοντος Χ. Θεοπέμπτου που έχει links σε σχετικά άρθρα που γράφτηκαν για το θέμα.

The Green-Consumer

υγ: όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν δύο πράγματα παραπάνω για το περιβάλλον, ας πάνε εδώ (είναι η έκθεση για το περιβάλλον του Επιτρόπου για το 2007, για το πλαστικό είναι στη σελίδα 29).