Χάθηκα. Στις σκέψεις. Χάθηκα. Μετρώ ξανά και ξανά, αλλάζω μεζούρα, γράφω και σβήνω, ξανά απ’ την αρχή. Παίρνω τις σκέψεις μια – μια, τις βάζω δίπλα-δίπλα, τις ανταμώνω, λέω «αυτό είναι, έτσι θα γίνει και μετά έτσι…», μα τίποτα. Και ξανά μετρώ, μετρώ, πουθενά δεν με βγάζει.

Μάχομαι να ξεδιαλύνω την πλάνη απ’ την αλήθεια. Ψάχνω το δρόμο και ας ξέμεινα στη στάση. Κοιτάζω ψηλά, κοιτάζω να βρω την πυξίδα του γυρισμού, μα είναι ξημέρωμα.

Αγαπημένη μου φίλη, είναι πολλά που θέλω να σου πω, μα δεν χωράνε σε τούτο το γράμμα. Είναι οι λέξεις αλφάβητων που χάθηκαν. Είναι η ζωή που κυλάει. Είναι ο έρωτας που πιάνεται στα κύματα, που θεριεύει στον αφρό της θάλασσας, που μένει στη σιωπή. Όταν είμαι καλά, αυτό το λέω «κατάρα» και όταν δεν είμαι, το λέω «ευλογία». Μα αυτή είναι η ζωή μου. Το ταξίδι μου, ένα αδιάκοπο ταξίδι επιστροφής, ενός ανθρώπου που δεν γνώρισε πατρίδα. Λαθρεπιβάτης. Σε ένα πηγαιμό.

Να ‘σαι καλά. Να προσέχεις. Σ’ αγαπώ.

Δικός σου,

μ.κ.