Αφαίρεση συνιστά, ανάμεσα σ’ άλλα, η αποκοπή από το πλήθος εικόνων που μας περιβάλλει μιας συγκεκριμένης.

«Η εικόνα ενός ανθρώπου πεινασμένου, δυστυχισμένου, σακατεμένου, κατεστραμμένου από την ανέχεια, τη δυστυχία, τον πόλεμο ή κάθε άλλη μορφή βίας, είναι η εικόνα ενός ανθρώπου.

Στην προκείμενη προβάλλεται αφαιρετικά μια δυστυχής ανθρώπινη ύπαρξη. Ο υποφέρων άνθρωπος. Σκοπείται ήδη η σχέση συμπάθειας, μια απόπειρα οικείωσης του πόνου. Ο πόνος πάντως δεν γνωρίζεται, ο πόνος μόνο βιώνεται ως εμπειρικό γεγονός.

«Δεν είναι οι άλλοι πολιτισμοί του Χάντινγκτον, τα διαφορετικά πεπρωμένα, οι διαφορετικές παραδόσεις, οι διαφορετικές πολιτισμικές ταυτίσεις των εθνικιστών, των ρατσιστών, των φανατικών. Ακολουθεί η υπόμνηση πως Είναι ένας από εμάς που υποφέρει. Είναι ένας άνθρωπος που υποφέρει. (..) Το χρώμα, η καταγωγή, το φύλο υποχωρούν ως στοιχεία διαφοροποίησης».

Η υπόμνηση διώκει πάλι την ταύτιση. Ένας από μας υποφέρει. Υποφέρει βέβαια ο Άλλος. Κάποιος άλλος. Γίνεται ωστόσο αφορμή για θεωρίας γυμνάσματα. Πιστώνω τον συγγραφέα –που δεν τον γνωρίζω- με συνέπεια. Δεν αμφιβάλλω δηλαδή έχει καταθέσει το όποιο λαβείν του από την πώληση του πονήματος του προς ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Ή μήπως όχι;

«Η βία, η κοινωνική αδικία είναι το κυρίαρχο! Στοιχείο αυτής της εικόνας»

Η διαδικασία αφαίρεσης εδώ συνεχίζεται. Το υποκείμενο δεν είναι πλέον ο άνθρωπος που υποφέρει αλλά η αιτιολογία του πάθους, η κυρίαρχη της εικόνας βία. Το αδήλωτο είναι ότι της συγκεκριμένης αφαίρεσης προηγείται τοποθέτηση και προοπτική. Πρόκειται για την προβολή προσωπικών επιθυμιών πάνω στην αφορμή-πόνος. Άλλου είδους αφαιρέσεις έχουν διαδραματισθεί προ πολλού… Προκύπτει αυτό από τον συμπερασμό πως η βία συσχετίζεται αμέσως με την κοινωνική αδικία…

«…Η εικόνα του ανθρώπου είναι πολύ πιο άδολη από το δόλο του σχετικισμού. Είναι ωμή και γι' αυτό πραγματική. Είναι ο παγκόσμιος χαρακτήρας της κοινωνίας που παρουσιάζεται στην εικόνα μας. Είναι η στιγμιαία, η απόλυτη διάσταση της πραγματικής αφαίρεσης.(...)».

Ένταση κύριε συγγραφέα! Ο σχετικισμός γιατί σου φταίει ο δόλιος; Γιατί αυτονόητα συντρέχει το στοιχείο του δόλου δεν κατάλαβα– το ψυχανεμίζομαι όμως.

Ότι η βία είναι κυρίαρχη μάλιστα. Ναι. Είναι. Είναι λέει δε «ωμή και γι' αυτό πραγματική». Να διερωτηθώ άραγε ότι ωμό αυτονόητα και πραγματικό; Επειδή με «συμφέρει» θα σταθώ σ’ αυτό. Αν ότι ωμό είναι πραγματικό γιατί να το απορρίψω; Γιατί να απορρίψω την οποιαδήποτε πραγματικότητα;

Ακολουθεί πλέον η βαρύγδουπη πρόταση –το ζητούμενο ευθύς εξ’ αρχής- πως: «Το στοίχημα του παγκόσμιου πολιτισμού είναι αυτή η αποδοχή, η κατανόηση της πραγματικής αφαίρεσης. Ο κανονιστικός της χαρακτήρας έγκειται στην απλή διαπίστωση ότι είναι η μόνη ορθή λύση, ο μόνος, ο μοναδικός δρόμος του ορθολογισμού. Οτιδήποτε άλλο είναι ή οδηγεί στη βαρβαρότητα».

Έχω είναι αλήθεια μια «προκατάληψη» για κάθε μονισμό. Είναι ζήτημα υποκειμενικής αισθητικής να το ειπώ κομψά. Νομίζω επιτρέπεται. Ή μήπως όχι;

Ποιος ομιλεί εκ μέρους του παγκόσμιου πολιτισμού; Ότι τον κύριο δεν τον γνωρίζω δεν έχει πολλή σημασία. Τον κύριο παγκόσμιο πολιτισμό εννοώ. Διαπιστευτήρια αντιπροσώπευσης πάντως δεν περιμένω να αναγνώσω. Είναι ωστόσο «…η μόνη ορθή λύση, ο μόνος, ο μοναδικός δρόμος του ορθολογισμού. Οτιδήποτε άλλο είναι ή οδηγεί στη βαρβαρότητα…».

Η τελευταία πρόταση είναι αποθέωση της ποικιλίας! Ειρωνικά το λέω εννοείται. Ίσως είμαι βάρβαρος!

Ο άνθρωπος υποφέρει από τον άνθρωπο. Σαν τους παλιούς καλούς μαρξιστές ακούγομαι, οι υποψιασμένοι καταλαβαίνετε… Η βία θα εξακολουθήσει ως συνεχής απόρροια της ωμής πραγματικότητας. Η τελευταία δεν είναι το καζίνο κανενός για να ποντάρει.

Η παρούσα απόπειρα να αναγνωσθεί ως μια πιθανή ανάγνωση ανάμεσα σε πολλές, εν μέσω πλήθους δρόμων, έλλογα ή άλογα, ως διαπίστωση του πραγματικού αυτού που ορισμένοι δεν αντέχουν. Δεκτό να μην αντέχεται από τους εκλεπτυσμένους.

Βάρβαρα

D E M I A N

Υ.Γ. Ο λαθρομετανάστης είναι αναγκαίος. Ακριβώς όπως ο πολιτισμένος έχει ανάγκη τον βάρβαρο.