Και όταν τις άκουσα, κατάλαβα ότι τελικά το «άσχετο» δεν ήταν και τόσο… άσχετο. Αλλά προτού φτάσουμε ως εκεί, διαβάζω ξανά το δεύτερο μήνυμα του φίλου με τις εξηγήσεις.

«Ιδού το στόρι. Έφευγα για Ισπανία 22-26. Μερικές ώρες πριν να φύγω μου λένε οι πελάτες (******), θα πας και στις 30. Τους λέω αποκλείεται. Σου ‘πα, μου ‘πα, όχι θα πας… Ε, τα παίρνω στο κρανίο και τους λέω “watch me”. Τ΄ ακύρωσα και πήρα τη γυναίκα μου για βόλτα στη θάλασσα. Και οι πελάτες, they’re still... ******!».

Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία. Όταν τη διάβασα, χάρηκα που ‘χω τέτοιους φίλους. Τώρα που την ξαναδιαβάζω, το ξανα-χαίρομαι. Γιατί το κάνω post; Γιατί είμαι περήφανος για το φίλο μου. Και ας έχασε τη δουλειά. Γιατί η ζωή δεν είναι ένα ****** επαγγελματικό ταξίδι. Αλλά, ένα ταξίδι. Με τους ανθρώπους που αγαπάς. Αυτοί, στο τέλος, είναι το ταξίδι σου.

Καλημέρα φίλε. Να ‘σαι καλά. Μου φτιάξες (ξανά) τη μέρα.

γ.