Του Γιώργου Κασκάνη 

Στα στούντιο των τηλεοράσεων, οι νοσταλγοί της προσφάτως απορριφθείσας από το λαό πολιτικής και του προσώπου που την εξέφραζε, διατύπωναν κιόλας τις πρώτες αμφιβολίες. Οι άνθρωποι αυτοί, που πολύ θα ήταν ικανοποιημένοι αν η χθεσινή συνάντηση οδηγείτο σε ναυάγιο, γυρόφερναν με χαρακτηριστική αμηχανία στις καρέκλες τους, κατέβαζαν τα μούτρα μέχρι το πάτωμα και πριν ακόμα προλάβουν οι δύο ηγέτες να αποχωρήσουν από το χώρο του αεροδρομίου Λευκωσίας, διατύπωναν ανησυχίες και ενστάσεις. "Ναι, αλλά δεν αναφέρθηκαν στην 8η Ιουλίου", "να δούμε αν τα κεφάλαια που θα συζητηθούν θα είναι αυτά που κατέθεσε ο προηγούμενος Πρόεδρος", "θα μας οδηγήσουν σύντομα σε απ' ευθείας συνομιλίες"...

 Τους παρακολουθούσα με πρωτοφανή ηρεμία. Είναι δύσκολη η θέση όσων επιδιώκουν να κρατήσουν στη ζωή μια νεκρή και αποδεδειγμένα αποτυχημένη φιλοσοφία. Οι άνθρωποι που μέχρι χθες ακόμα εμφανίζονταν σίγουροι ότι η αδιαλλαξία του Ταλάτ θα τα τουμπάρει όλα, δεν μπορούν σήμερα να χαιρετήσουν ένα υπαρκτό αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι που μέχρι χθες έβριζαν τον Μίλλετ γιατί έλεγε πως οι διαφορές των δύο πλευρών μπορούν να γεφυρωθούν, δεν μπορούν σήμερα να εξηγήσουν πώς είναι δυνατό να επαληθεύτηκε ο Εγγλέζος. Οι άνθρωποι που έμαθαν να ζουν με τα αδιέξοδα και τη στασιμότητα, δεν μπορούσαν να αντιληφθούν γιατί ο κ. Χριστόφιας επέλεξε να αναφερθεί σ' αυτά που συμφωνήθηκαν και όχι στις όποιες διαφωνίες υπήρξαν στη διάρκεια της συνάντησης.

Είναι απόλυτο δικαίωμα του καθενός να διατυπώνει τις απόψεις του. Αυτό που κανείς δεν έχει δικαίωμα, πια, είναι να στερεί από αυτό το λαό την ελπίδα. Να προσπαθεί κάθε φορά να παγώσει το χαμόγελο που σχηματίζεται στα πρόσωπα των ανθρώπων. Και να σκοτώνει εν τη γενέσει της την κάθε προσπάθεια η οποία μπορεί να μας οδηγήσει έξω από τα σημερινά αδιέξοδα. Δεν θέλει όλος ο κόσμος να ζήσει στη δική τους σύγχυση και στη δική τους μιζέρια. Διότι, αν ο Ταλάτ είναι οριστικά αδιάλλακτος, αν η Τουρκία θέλει τη διχοτόμηση και μόνο, και αν οι ξένοι επιδιώκουν περίπου την εξόντωσή μας, τι, αλήθεια, είναι που εισηγούνται οι νοσταλγοί του τέως; Αν αυτή δεν είναι η πλέον ηττοπαθής προσέγγιση του Κυπριακού, τότε τι είναι;

Ο κόσμος δικαιούται να χαμογελάσει ξανά. Οι γυναίκες μαζεύτηκαν χθες στο αεροδρόμιο Λευκωσίας και ζήτησαν ειρήνη. Οι εκπαιδευτικοί πήγαν το απόγευμα στη Λήδρας και ένωσαν τις φωνές τους. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις εμφανίζονται ξανά μετά την πενταετία του σκότους και της διαβολής. Οι δύο ηγέτες κάνουν μαζί δηλώσεις και αλληλοσυμπληρώνονται, απορρίπτοντας τις ερωτήσεις που επιδιώκουν να αναδείξουν νωρίς τις διαφωνίες. Η Κύπρος, μέσα στις δυσκολίες της, ανασαίνει. Κι οι άνθρωποι μπορούν να ελπίζουν ξανά...