Το φως, αυτή η φωτιά που καίει τώρα.

Αυτός ο γκρίζος τόπος με ζώνει.

Αυτή η θλίψη για μια ιδέα μόνη.

Η αγωνία του ουρανού, της γης, της ώρας.

Αυτός ο θρήνος τους αίματος στολίζει

άτονη λύρα πια, πυρσό που σβήνει.

Η θάλασσα, το βάρος που μου δίνει.

Ένας σκορπιός το στήθος μου κεντρίζει.

Είναι στεφάνια του έρωτα, κρεβάτια

να ‘ρθεις τα όνειρα μου να στοιχειώσεις

στο στήθος μου που έγινε κομμάτια.

Κι αν ψάχνω για να βρω τη φρονιμάδα

πάθος και δηλητήριο πικρής γνώσης

μου δίνει η καρδιά σε μια κοιλάδα.  

ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ

(Σονέτα του Σκοτεινού Έρωτα)